Petje af

Al lopend over een bedrijvencontactbeurs zie ik een stand waar zonder enig bijgeluid mijn oog op valt. De stand, ingericht met prachtige foto’s van werkende mensen tegen een mooie wand voorzien van een oranje kader. Foto’s met werkende mensen die zich in een bepaald vakgebied hebben gespecialiseerd. Daar is over nagedacht.

Over de slogan ook! “Wegens omstandigheden beschikbaar”. Getriggerd door de werkende mensen en de tekst, kijk de stand in en zie ook een beeldscherm waarop werkende mensen te zien zijn.

Het blijkt te gaan om mensen die zich voor de tweede keer in een bepaald vak gespecialiseerd hebben. Op een gemeentelijke inspraakavond zou je met een petje op denken en tegenwoordig ook zeggen of schreeuwen: “Toe maar, twee opleidingen…! Wie betaalt dat? Had je je van te voren niet kunnen bedenken dat het werk, voortvloeiend uit je eerste studie, je niet bevalt! Mensen die zich voor de tweede keer in een bepaald vak gespecialiseerd hebben. Pfffffff!”

Mensen die zich voor de tweede keer in een bepaald vak gespecialiseerd hebben. Niet vrijwillig, niet uit gemakzucht, maar noodgedwongen! Jonge mensen die al een studie voltooid hebben. Vaak een studie op MBO-, HBO- of universitair niveau. Jonge mensen met een afgeronde studie psychologie, die noodgedwongen een leer/werk traject ingaan als supermarktmedewerker, logistiek medewerker of iets anders. Niet omdat ze dat leuk vinden, maar om toch een beetje een toekomst op te kunnen bouwen.

Jonge mensen uit toch behoorlijk ontwrichte gezinnen: een vader van ergens in de vijftig, die jarenlang gewerkt heeft als docent Engels aan het plaatselijk gymnasium, een moeder van dezelfde leeftijd die jaren gewerkt heeft als anesthesist in het lokaal hospitaal. Ouders die de studie van hun kinderen bekostigd hebben. Een studie psychologie waar dochterlief nu helaas niks mee kan. Niet in haar eigen land en niet in Nederland.

Niet omdat er geen patiënten zijn. Die zijn er waarschijnlijk meer dan genoeg, mag uit allerlei televisie- en social media beelden uit binnen- en buitenland geconcludeerd worden. Diploma’s daar draait het om in de wereld. Dochterlief had wel een diploma, meerdere zelfs. Helaas voor de dochter in kwestie worden de in haar eigen land behaalde diploma’s in Nederland lager gewaardeerd.

Ze had hele goede papieren totdat het hele gezin moest vluchten. Vluchten voor extremistische groeperingen, die het liefst hun eigen regels aan anderen opleggen en al helemaal een broertje dood hebben aan mensen die gestudeerd hebben, kennis hebben of een eigen mening hebben.

Pa en ma zullen waarschijnlijk nooit meer aan het werk komen, hun kinderen waarschijnlijk wel. Pa en ma, zichzelf helemaal wegcijferend, hebben besloten om te vluchten voor de toekomst van hun kinderen en eventuele kleinkinderen. Een moedig besluit!

De toekomst van de kinderen… die er wel ineens heel anders uitziet. In een vreemd land, een nieuwe taal, weer opnieuw beginnen, weer gaan studeren, weer gaan leren en dan maar hopen op een leuke baan… wegens omstandigheden beschikbaar.

Petje af!

LinkedIn Endorsements

Vandaag keek ik naar mijn LinkedIn profiel. Met enige verbazing zag ik de endorsements die vermeld stonden achter mijn vaardigheden. Ik had niet om de endorsements gevraagd, dus dat was een leuke verrassing. 

Nu had ik, als social media liefhebber, wel gelezen dat LinkedIn endorsements ging toevoegen aan de vaardigheden. Ik had me er alleen nog niet in verdiept en eigenlijk afgedaan als al weer een functie waar je aanbevelingen kan “sparen”. 

Toch ben ik positief verrast door de toegevoegde functie. Ik verwacht dat dit nut kan hebben, mits de endorsements niet gevraagd of door een souffleur ingefluisterd zijn. Zowel voor anderen als voor jezelf kunnen de endorsements een inzicht geven welke sterke punten iemand heeft. 

De endorsements die ik ontvangen heb zijn na te lezen op mijn LinkedIn profiel nl.linkedin.com/in/olavbaltussen. Uiteraard wil ik allen, die de moeite hebben genomen om een endorsement toe te voegen aan mijn vaardigheden, bedanken. 

 

Heeft u de juiste mix?

U kent ze wel die zelfverzekerde 45+ers, die denken dat ze de hele wereld aankunnen. Ze zijn niet meer te kneden. Die groep is minder productief. Nee, daar moet u niks van weten. In uw bedrijf hebt u het liefst mensen tussen de 25 en 30 jaar. Daar hebt u namelijk niet zoveel kosten aan.

Deze vooroordelen zijn veel voorkomende gedachtes. Voor de heel korte termijn heeft u misschien gelijk. Voor de iets langere termijn is deze gedachte “killing” voor uw business. Want wat doet u als de huidige 25 tot 30-jarigen de 45+ grens hebben bereikt? Of is het uw ambitie om binnen een jaar te stoppen met uw business?

De intentie van iedere ondernemer c.q. werkgever is om het bedrijf een lang leven te geven. Ook al verkoopt u uw bedrijf, uw intentie zal altijd zijn dat uw idee verder wordt uitgebouwd. Er is niemand die de ambitie heeft zijn bedrijf binnen vijf jaar failliet te laten gaan. Nog sterker, iedere werkgever gaat voor de omzet en winst. Daarom hebt u goed personeel nodig. Inderdaad goed personeel! “Goed” is niet “goedkoop”, want goedkoop is duurkoop.

Onlangs is er een onderzoek gepubliceerd van dr. Franz Josef Gellert. Gemengde teams verhogen de productiviteit binnen een onderneming. Dit is koren op de molen voor de 45+er en u als werkgever. Teams met een gemengde leeftijdsamenstelling komen in een leervriendelijke omgeving tot enorme prestaties.

Beide groepen zijn nodig binnen een onderneming. U hebt er niks aan als heel uw bedrijf is opgebouwd uit alleen 50+ers: op termijn kunt u continuïteitsproblemen krijgen. U hebt er ook niks aan als uw bedrijf is opgebouwd uit alleen 25 tot 30-jarigen: er is te weinig kennis binnen de onderneming. Het gaat om de combinatie: daar ligt de kracht voor uw onderneming!

Er zijn veel bedrijven die de leeftijdsamenstelling van teams zorgvuldig opbouwen, maar nog lang niet ieder bedrijf doet dit. Heel snel wordt bij een ontstane vacature geprobeerd deze zo snel mogelijk weer in te vullen tegen zo laag mogelijke kosten. De zo laag mogelijke kosten worden door werkgevers vaak geïnterpreteerd als loonkosten. Een werkgever is snel geneigd te denken dat hij/zij zó geld bespaard. De 25-jarige is immers tevreden met € 2500,00. Dat scheelt toch al snel minimaal € 1.300,00 aan salaris en salariskosten met de 45+er. Na drie jaar heeft de werkgever een jaarsalaris bespaard.

Is dit ook daadwerkelijk een besparing? Stel, u neemt een 25-jarige aan. Hij/zij is nieuw in de branche. De nieuwe medewerker krijgt:

• een inwerktraject;
• in- of externe trainingen;
• een mentor;
• overleggesprekken.

Dit alles kost tijd. Tijd kost geld. Kostbare tijd waarin de nieuwe medewerker niet productief is. Het is echter niet alleen de nieuwe medewerker die niet productief is. Ook de collega’s die hem inwerken en zijn mentor zijn in deze periode minder productief voor u dan wanneer zij alleen hun eigenlijke taak uitvoeren. De nieuwe werknemer moet ervaring opdoen. Het is een leerproces, er kunnen en mogen fouten gemaakt worden.

En wat dacht u van de jongere medewerker die omwille van zijn leeftijd een tweede, derde, vierde kans krijgt en zo zijn proefperiode en tijdelijke contract overleeft… totdat u zich realiseert dat u vastzit aan een arbeidscontract voor onbepaalde tijd met een medewerker die nog steeds niet performt? Hebt u wel eens uitgerekend wat dit u allemaal kost? Ruim de helft van wat u zogenaamd bespaard heeft, wordt in het eerste half jaar geïnvesteerd aan het inwerken. En nu maar hopen dat de 25-jarige niet na één jaar € 100,00 meer en een mooier telefoontje wordt beloofd door uw concullega.

Naast de al genoemde voordelen is de 45+er wat betreft zijn/haar zelfstandigheid, loyaliteit, werk- en levenservaring zeker niet duurder voor uw onderneming. De 45+er heeft een iets hoger salaris dan de 25-jarige, maar qua rendement is deze voor u misschien wel interessanter.

Regeren bij uw bedrijf de jonkies of is er een uitgebalanceerde mix tussen 45+ers en jongeren?

Olav Baltussen