De wekelijkse supermarktcrime

Hoe ouder, hoe gekker! Of misschien beter gezegd hoe ouder, hoe asocialer. Wat een gekte in zo’n supermarkt. Het maakt niet op welke dag of op welk tijdstip je gaat. Je komt ze altijd tegen. En ze zijn zo irritant…

Vaak komen ze met zijn tweeën. Een koppel en als ze geen vervoer hebben met zijn drieën of meer. Hele generaties strompelen of waggelen achter elkaar aan door de smalle paden. De oudste twee voorop alsof de hele wereld van hun is.

Dochterlief dacht handig te zijn en doet tegelijkertijd de weekboodschappen in haar karretje. De snoep verdwijnt in het kinderkarretje van de kleindochter van drie. Hele families die in een file de paden afstruinen op zoek naar de hagelslag, aardbeienjam of de pindakaas.

Drie boodschappenwagentjes voor de rekken. Opa, oma, de rijdende dochter en twee jengelende kinderen. Zie dan nog maar eens bij de muesli te komen. Opzij gaan doen ze niet, laat staan dat ze even kijken hoe lang de rij wachtenden achter hen is. “Piet, kan je mijn leesbril even aangeven?”

Op zijn gemakje begint Piet alle tassen te doorzoeken naar de leesbril van Truus. Truus tuurt intussen naar de verpakkingen en hoopt een letter op te pikken. Na een paar minuten heeft hij de bril eindelijk gevonden. Maar zelfs met leesbril kan Truus de kleine lettertjes niet ontcijferen. “Piet, kan jij zien hoeveel suiker hierin zit?” Teveel voor jou, denk ik stiekem.

In het volgende pad staan een aantal pensionado’s op het gemak de actualiteiten en de laatste lokale roddels luidruchtig met elkaar door te nemen. Hun boodschappenkarretjes staan uiteraard weer vreselijk in de weg. Gelukkig zijn de koffiemachines weg.

Na anderhalf uur zit de supermarktcrime, Benidorm Bastards is er niks bij, er bijna op. Eindelijk ben je geduldig en op je tong bijtend door de paden en om de bejaarden heen geslalomd om er bij de zelfscankassa achter te komen dat sommige oudjes bij het zien van de kassa er nog een eindsprint uit hun broze botjes persen. Met een ruimte van nog geen dertig centimeter perst een asociaal omaatje zich tussen mijn karretje en de zelfscankassa.

Mijn geduld was op… “U bent wel heel erg asociaal, hè mevrouw? Snel vluchtte ze naar een andere kassa.

Dromen…

Het was 1976. Ik weet het nog goed… Innsbruck. De Olympische Winterspelen. Wat een machtig schouwspel voor een 6-jarig jongetje. Tussen de middag rennend van school naar huis om maar niks op de zwart-wit TV te missen.

Alpineskiën, bobsleeën, rodelen, schansspringen, ijshockey, schaatsen… geweldig om dat allemaal als kleine jongen te zien. Sporters uit 37 verschillende landen. Namen als Piet Kleine, Hans van Helden, Franz Klammer en Ingemar Stenmark. Dagdromen om hier ooit aan deel te mogen nemen. Rennend weer naar school om vervolgens om half vier weer naar huis te rennen om zo weinig mogelijk beelden te missen.

Wat een tijd! Als kind gefascineerd door al die sporten. Als kind tijd genoeg om alles te volgen. Namen die je je ruim 45 jaar na dato nog steeds herinnert. Dromen van zo’n afdaling, dromen van zo’n schans, dromen van zo’n 5.000 meter rit, dromen van zo’n ijshockeyhal. Later als ik groot ben…

Een beetje gekrabbel met gezwikte enkels op de bevroren plaatselijke plas beloofde niet veel goeds. De schans werd het ook niet… of het moet de tobbedansschans in het lokale zwembad geweest zijn. Niet veel later bleek ik een zonaanbidder te zijn. Zon, zee, zwembad en warm weer. De Olympische Zomerspelen? Lekker eten ging er ook wel in. Daar lag dus ook geen gouden carrière in het verschiet.

Maar als… als frikandellen eten een olympische sport was dan…

COVID wordt kleuter

Een gemuteerd coronavirus in Engeland. Het virus schijnt 70% besmettelijker te zijn dan het “oude” virus. Strengere maatregelen zijn afgekondigd door Boris Johnson voor 21 miljoen inwoners woonachtig in Londen en de regio’s Oost- en Zuidoost Engeland.

De stam van het gemuteerde virus is ook al aangetroffen in Denemarken en Australië. Het vermoeden is dat het begin december ook al in Nederland is aangetroffen, maar dat wordt nog onderzocht drie weken na dato. Ook in Zuid-Afrika is een besmettelijkere variant aangetroffen.

Nederland komt met “drastische en keiharde” maatregelen en stelt een half inreisverbod in voor reizigers uit het Verenigd Koninkrijk. Het Nederlandse inreisverbod heeft alleen betrekking op vliegtuigen. Reizen per auto, motor, schip, trein, bus of te voet is nog steeds mogelijk. Vliegen via Duitsland trouwens ook…

België volgt Nederland. Ook zij stellen een vliegverbod in. Daarbovenop stellen ze een inreisverbod vanuit het Verenigd Koninkrijk in voor wel 24 hele uren. Treur niet… het virus, ook de gemuteerde versie, heeft geduld…

Ach, de oplossing voor de toeslagenaffaire zal ook wel een voucher worden…

De winkelier jaagt de koper de stad uit…

Af en toe houd ik me bezig met ouderwetse zaken. Niet dat ik antiek verzamel of zo, maar gewoon even ouderwets de stad in: even winkelen, ergens koffiedrinken of lunchen. Gezellig! 

Het lijkt ouderwets tussen al die webshops die je te pas en te onpas op Facebook, Twitter en andere social mediakanalen voorbij flitsen. Gewoon even de stad in… Even winkelen en een jeans scoren. Voor het gemak ook maar een overhemd en een trui erbij… Het klinkt zo simpel! Het lijkt zo simpel! 

Anno 2017 is dat niet meer zo eenvoudig als je denkt. Hele marketingcampagnes worden door gemeentes op touw gezet om kopers naar de stad te trekken. Om onverklaarbare redenen zijn er ondernemers die het publiek niet meer naar hun winkel kunnen trekken.

Ze kunnen zich schijnbaar eenvoudig weg niet meer onderscheiden van de massale webshops. Dan heb je toch weinig fantasie als ondernemer. Elegant worden de hele dag broeken en truien gevouwen, schoenen uit het magazijn gehaald en overhemden uit het plastic gerukt. Help… een klant!

Persoonlijke aandacht en kennis om maar een paar termen te noemen ontberen in het stadscentrum. Eigenlijk tonen deze winkels aan dat ondernemen een vak is en niet iedereen geschikt is om te ondernemen. 

Vorige week dacht ik even een jeans te kunnen scoren in een stadscentrum van een uit de kluiten gewassen Brabantse stad. Na wat in de rekken gesnuffeld te hebben, komt er een verkoopster, haar beugeltje nog in, naar me toe. Een late beugelaar, zo te zien. “Of ik iets speciaals zoek?” 

“Eh… ja. Vorig jaar heb ik een jeans met stretch (van een niet nader te noemen Amerikaans merk) gekocht en ik wil nog wel zo’n broek.” Ze antwoordde legendarisch: “Meneer, alle jeans hebben stretch…” Een keiharde sirene gaat door mijn hoofd… Eeeeuuuuuuunnnnnggggg… wrong answer… u gaat niet door voor de wasmachine! 

Alle jeans hebben stretch… Demonstratief voel ik aan zo’n spijkerbroekie en trek aan de broekspijp. Geen beweging in te krijgen… Mijn ogen vragen… “Oh ja? … Waar is die stretch dan bij deze broek?”

Eindelijk na lang speuren heeft ze zo’n broek van de juiste stof gevonden. Helaas is deze niet meer in mijn maat. In een winkel van zo’n 700 vierkante meter met alleen maar spijkerbroeken, hebben ze geen 36/34… “Oh, maar meneer… we kunnen hem voor u op internet bestellen en dan wordt de broek gratis bij u thuisbezorgd…” Pfffff, wat een service…

Gemeentelijke marketingcampagnes, events en alles wat er op lijkt om mensen naar de stad te trekken, zijn met dit soort ondernemers weggegooid geld!

De winkelier jaagt de koper de stad uit…

Het gaat allemaal vanzelf…

Generaliseren en het labelen van mensen zou niet goed zijn. Mensen moeten hiermee stoppen, hoorde ik laatst. Zo zo… wat een nobel streven, wat een mooi cliché! Maar moeten mensen hier mee stoppen?

De hele maatschappij, sterker nog… het hele menselijk bestaan is gebaseerd op generaliseren en labelen. Mensen verschillen van elkaar, zijn kuddedieren en de meesten behoren nu eenmaal graag tot een groep. De homo sapiens doet sinds zijn ontstaan aan groepsvorming. Landen, verenigingen, clubs en bedrijven varen er wel bij.

Deze groepsvorming is logisch te verklaren: de overlevingskansen van de tweebenige “alleskunner” worden groter. Individueel had de mens nooit gestaan waar het nu zou staan. De mens had de evolutie individueel nooit overleefd. Een bizon kan je aaien, maar voor de meeste bizons stap ik toch opzij. Iets in mij zegt dat dat toch beter is… net zoals mijn voorvaderen dat deden toen ze oog in oog stonden met een grote harige mammoet… 

Alles wat we kennen is ontstaan op basis van generalisaties en labels. Studieboeken en godsdienstige geschriften staan er vol mee… Zelfs in de evolutieleer van Darwin wordt gegeneraliseerd en gelabeld. De wetenschap is ervan doordrenkt. Natuurlijk kan je proberen het menselijk DNA in positieve zin te veranderen, zoals de epigenetica beschrijft. Maar hoe lang gaat dat duren bij 7,125 miljard unieke mensen? 

Waarom stoppen met generaliseren en labelen als dat zo verankerd zit in de mensheid? Is dat niet vragen om de intelligentiegroei van de mensheid te stoppen? En waarom zou je de reeds opgeslagen data in het DNA van mensen of andere levende wezens überhaupt willen veranderen? Is dat niet vragen om de data in je huidige DNA te deleten…

Duizenden jaren menselijke geschiedenis… duizenden jaren generaliseren en labelen… duizenden jaren gegevens in je DNA… Zijn we er dan ècht zo veel slechter op geworden? Moeten wij anno 2017 de data in ons DNA verloochenen? Moeten wij de mensheid veranderen? Waarom? 

Het gaat allemaal vanzelf… het duurt alleen even.

De kerstdis

Je was halverwege de jaren ’70 reuze interessant. Je kwam voor het eerst op de basisschool. Het leek erop dat je vanaf de eerste dag geaccepteerd werd door je nieuwe schoolgenoten. Het leek erop dat jij het ook naar je zin had. 

Best moeilijk, leek me het. Weg uit je vertrouwde omgeving, weg van je vriendjes en vriendinnetjes, een andere taal. We kwamen in contact. Niet uit medelijden, maar zoals dat bij kinderen gaat… uit wederzijdse oprechte interesse. 

Jarenlang hebben we het leuk gehad. We hebben veel van elkaar kunnen leren. Jij leerde omgaan met de provinciale en toch wel kneuterige en calculerende Nederlandse families. Ik leerde omgaan met een gezellige warme familiegerichte cultuur, dat meer op gevoel in het leven stond.

De studententijd volgde. Gezamenlijke vrienden met ieder zijn eigen roots hebben we er aan overgehouden. We hebben met z’n allen gehuild en gelachen. Met z’n allen juichen voor Oranje, dat ons kleine landje verbond en dat daarnaast ons en de rest van de wereld een mooie afspiegeling van het hedendaagse Nederland gaf. Ik vond het een geweldige tijd, jij niet? 

Goed, we waren het niet altijd met elkaar eens. Maar zoals ze in Nederland zeggen, dat komt in de beste huwelijken voor. Zolang we er voor open stonden, konden we elkaars meningsverschillen vaak veroorzaakt door cultuurverschillen en denkwijzen altijd oplossen. 

Maar nu… nu? De tijd is veranderd. Onze leeftijden ook en onze denkwijzen waarschijnlijk ook. Ik moet toegeven we hebben elkaar al een tijd niet gezien en gesproken. Druk, druk, druk hè! Werk, familie, sport, zo gaat dat tegenwoordig. Maar wat is er met je gebeurd? Waarom gedraag je je zo? Wie heeft je iets misdaan? Zo boos, zo kwaadaardig… Zo had ik je in al die jaren nog niet meegemaakt. Zo kende ik je niet. 

Langzaam gingen deze week mijn ogen open, alsof ik uit een enge droom ontwaakte. Ik zag geen verschil… Maar nu… Nu ben je te ver gegaan… 

Ik hoop dat je beseft wat je teweeg hebt gebracht. Doordacht of ondoordacht? Bewust of onbewust? Slim of dom? Zoveel vragen…

Jarenlang heb ik een beeld gehad. Jarenlang heb ik gedacht dat jij en ik hetzelfde doel voor ogen hadden. Jarenlang heb ik erin geloofd. Jarenlang… voor niets, blijkt nu. Jarenlang… heb ik een waanbeeld gehad. Jarenlang… heb je me eigenlijk bedrogen…

Maar goed, het is jouw keuze. Ik wens je veel sterkte. Ik zag geen verschil… tot deze week! 

Enne, veel plezier met je nieuwe politieke partij! Aan de kerstdis hebben wij volgende gespreksstof… 

Lachen, gieren, brullen…

Toch een raar volk, die West-Europeanen. De nomade-gen slaat keihard toe in de zomer. Hele Vinex-wijken stromen leeg. Bij gebrek aan vitamine D tikt de biologische tijdbom en moet en zal de zon opgezocht worden. In rijen van twee zakken ze kilometerslang af naar het zuiden.

Na alle afleveringen van “We zijn er bijna” te hebben gezien is iedere Nederlander een campingexpert. In het zonnige Italië worden de Nederlanders vergezeld door experts uit de overige delen van West-Europa. 

Het blijft een rare gewaarwording. De overgewicht show-off van de West-Europese man. Zonder gène toont de man in het openbaar zijn welvaart door dag in dag uit zijn net iets te corpulente bovenlijf onbedekt te laten. Weddenschappen worden ingezet. Wie heeft het meeste overgewicht?

Dames die overduidelijk nooit bewegen, maar zodra ze weg van huis zijn slaan ze geen aerobic- of zumba-les meer over. Zonder enig ritmegevoel wordt er op los geswingd. Ook zij hebben de gène thuisgelaten. Ze hadden al zoveel mee te nemen… 

In een te dure hut ter grootte van een zeecontainer laten mensen zich vrijwillig op een kamp opsluiten. Met vier, vijf en soms zelfs met zes personen proppen ze zich als sardientjes in een 25 m2 grote doos. Ze betalen er zelfs grof geld voor… 

Waarom doet iedereen zo quasi basic? De evolutietheorie heeft overduidelijk niet op iedereen effect gehad. Als een echte Fred Flinstone lopen de meeste mensen blootsvoets hun spullen sjouwend naar het strand. Lekker lopen doen ze duidelijk niet… Au! … Godver… Barneeeeeeyyyyy…!

Op het strand en bij het zwembad is het gratis comedy. Badmeesters met groot Rescue achter op hun rode T-shirt rennen in het rond druk op hun fluitje blazend. Als bijna een echte baywatch lopen ze langs het waterkant…

Menig volwassene vermaakt zich al schelpen zoekend in het ondiepe water. Sommigen doen een power-nap om ’s avonds weer fit aan de bbq te kunnen staan en liggen met open mond in de meest vreemde standjes op hun zojuist van de strandjutters Ali, Hassan en Abdul gekocht kleed. Anderen gaan met een grote Nemo-duikbril op in zee op zoek naar… ja, naar wat eigenlijk? … SpongeBob? En dan heb je nog de mensen met een paar kilootjes meer die door hun meegesjouwde Kruidvat-ligbed zakken…

Lachen, gieren, brullen… 

Bijna perfect…

Met een vreselijke hoofdpijn werd hij ’s ochtends wakker. Hij was een sportman. Van overmatig alcoholgebruik kon het niet zijn, want als ideale schoonzoon had hij weinig maten. Goed, af en toe snoof hij per ongeluk een lijntje talkpoeder, maar meer ook niet…

Hij was een eenling die een paar weken lang in een zogenaamd team moest functioneren. Zijn drang naar goud stond voorop, zijn voorbereiding was het belangrijkst en de rest moest zich maar aan hem aanpassen. Als iets hem niet zinde, piepte hij als een oude deur.

Eindelijk stond zijn onderdeel op het programma. Hij kon zijn land laten zien waarvoor hij jarenlang gekonkeld, gematennaaid en getraind had. Zijn marketingmachine had ervoor gezorgd dat hij in zijn thuisland medaillekandidaat nummer één was. De man die zijn resultaat zou kunnen verbleken, was al naar huis gestuurd. Wat kon er nog misgaan? 

Wat een perfecte landing… Niet meer wiebelen om je balans te houden. Gewoon in één keer stil. Perfect, … maar toch met lege handen.

Zou hij de afgelopen 24 uur niet gedacht hebben: “Waarom? … Waarom? … Waarom ben ik niet gewoon gaan zuipen met Yuri?”

Yuri

Na bijna een week heeft TeamNL al vier medailles en ik weet niet hoeveel niet medailles. Meedoen is belangrijker dan winnen, is dan ook het motto van de Olympische Spelen, maar vertel ze dat maar eens in Rusland.

Het sporttoernooi der sporttoernooien met een Olympisch dorp waar een vestiging van McDonalds is, het Holland Heinekenhuis staat en je schijnbaar gratis condooms krijgt. Twee Afrikaanse boksers wilden deze testen met de kamermeisjes… maar dat even terzijde. Wat heeft dit met sport te maken? Hamburgers, frites, bier en… 

Jaren dromen, jaren trainen en jaren geld vangen van sponsoren en de staat en dan eindelijk naar die vermaarde Spelen om mee te doen. Mee te doen waarvoor? Voor de medailles? Volgens de Nederlandse pers zijn er in Nederland heel veel medaillekandidaten. Van de meesten hebben de meeste Nederlanders nog nooit gehoord… 

Bij het schermen schijnt ene Van Wijlen kanshebber te zijn… Na een grandioze opkomst restte al na de eerste ronde een enkeltje Nederland. Die kan mooi op dezelfde vlucht als handboogsniper Dielemans en de judoka’s Mooren, topfavoriet Polling en Van ’t End. 

Over het fietsen zullen we het maar niet hebben… of toch wel. In ons natte kikkerlandje leren we fietsen in de regen. Waarom donderen die profs dan van hun fiets als ze een wedstrijd in de regen rijden? Het wordt tijd dat de hometrainer olympisch wordt, want met sturen op een fiets gaat het niet zo best… 

Toch heeft TeamNL al drie medailles bij het fietsen. Tommy de Limbo één en Anna van der Breggen twee. Toch stiekem benieuwd wat Van Vleuten en Van Dijk hiervan vinden…

En dan hebben we nog Yuri, die met dronkemansgelal Epke en de rest van TeamNL ’s ochtends om 6 uur een reveille gaf. Een mooie tijd om op te staan, zou je zo zeggen. Hockeybobo Maurits was er als de kippen bij om Yuri weg te sturen. Yuri, de spierbundel uit Waalwijk… zomaar weg. Goed, Yuri heeft een paar foutjes gemaakt in zijn carrière, maar om hem zo rücksichtlos weg te sturen, nu hij net weer terug aan de top is, dat kan alleen een machtswellusteling. 

Zullen we het zilver van ’74 dan ook maar terugsturen? Met Maurits in de voetballerij zouden we geen spelers meer overhouden…

Maar goed, de beste stuurlui staan aan wal of in de fietsgevallen in de berm. En ach, na een avondje zuipen fiets ik ook altijd overgeconcentreerd de bosjes in….

Ik had een kind kunnen zijn van Yuri van Gelder en Ellen van Dijk…

Beren op de weg

In juli gebeurt er normaalgesproken vrij weinig is ons aangeleerd. Berichten over het warme weer, teveel regen, de Tour en Zwarte Zaterdag of heet het tegenwoordig al Drukke Zaterdag, kan iedereen inmiddels zelf schrijven. 

Tot dit jaar… van jarenlang komkommernieuws gaan we dit jaar naar nieuws dat inslaat als een bom: De West-Europeaan is in gevaar of is het de West-Europeaan is een gevaar? Onbezonnen kannibaliseert de West-Europeaan zichzelf…

Sociaal wenselijk gedrag en de #prayfor’s vliegen je om de oren. Naïef om te denken dat dat helpt. Eerst jarenlang de kerk links laten liggen om vervolgens iedereen tot gebed op te roepen. Een beetje hypocriet, niet? 

Met een goedkoop gejatte slogan “Wir schaffen das” wordt West-Europa op de rand van de afgrond geplaatst. En hoe ironisch… weer door een kanselier uit Duitsland. Het land dat zeventig jaar geleden al één Europa wilde. 

West-Europa bekend van de democratie, de handel, de vrijheid en de ongekende mogelijkheden. Dat West-Europa raakt verdeeld. De Europese politici hebben de poort opengezet. Vrijwillig? Expres? Of wellicht voor het karretje gespannen door leiders uit niet-Europese landen?

Aanslagen die door de westerse pers en politiek angstvallig van verschillende motieven worden voorzien, maar waar wel één grote gemene deler in te herkennen is. Vader Abraham zong er zo’n jaar of veertig geleden al over… Waar komen jullie toch vandaan? 

In de meeste landen is de regering met zomerreces. Mark en zijn vriendjes huppelen met een rugzak de wijde wereld door. De paden op, de lanen in… Maatregelen laten daarom nog enkele weken op zich wachten.

Een inburgeringscursusje zal de jarenlange indoctrinatie van de extremistische scholen niet uit de hoofden halen. Het leven zal veranderen. Controles zullen verscherpt worden, mensen zullen argwanender worden, mensen zullen tegenover elkaar komen te staan en… 

… de leren schooltas zal weer ingevoerd worden, want “iemand met een vol rugzakje” krijgt ineens een heel andere betekenis. 

Persoonlijk zie ik dan ook liever beren op de weg…