De gijzeling

Nederland is dood of in ieder geval zo goed als dood. Alleen een zware operatie of een reanimatie kunnen dit landje nog redden.

Al jaren tellen we internationaal niet meer mee. Een paar honderd jaar geleden waren de Nederlanders nog gevreesd over alle wereldzeeën. Begin vorige eeuw bleef Nederland angstvallig aan de zijlijn tijdens WWI. In mei 1940 werd NL in vijf dagen overlopen. Verdere uitkleding van defensie heeft geresulteerd dat we heden ten dage helemaal niks meer voorstellen. Tanks hebben we zelfs niet meer in eigen bezit, deze worden geleast van notabene Duitsland.

Economisch gaat het misschien op persoonlijk vlak met de Nederlander goed. Internationaal mogen we van de grote economieën meehobbelen. Toch wil Nederland zich graag onderscheiden van de massa en loopt graag voorop bij allerlei nieuwe zaken, zoals o.a. bij het verminderen van de CO2 uitstoot, waarbij uiteindelijk de rekening bij de brave Nederlander komt te liggen.

Zo ook het coronabeleid. Nederland wordt gegijzeld door een paar enge witte jassen. Een premier met een te ver openstaand overhemd met daaronder een gladgeschoren borst en een domineeszoon op clownschoenen volgen gedwee. Zij volgen het zogenaamde advies van de enge witte jassen en proberen hiermee ook nog voorop te lopen in de EU.

Echter het advies is gebaseerd op rekenmodelletjes. Als, als, als… niks is zeker. En al helemaal niks is zeker als de GGD het volgende aangeeft na een positieve test: “Helaas is het niet mogelijk om erachter te komen welke variant u geeft. In Nederland kan maar op weinig plaatsen dit vervolgonderzoek gedaan worden en dit wordt alleen gedaan als er een specifieke aanleiding voor is om dit te onderzoek en niet op individueel niveau”.

Met andere woorden in simpel Nederlands: er wordt bijna niet gekeken of iemand de Delta, Omikron of welke variant dan ook heeft.

Nederland wordt geregeerd op basis van rekenmodelletjes. Niks besturen met beide voeten in de samenleving om te horen en te ervaren wat er in die samenleving leeft. Nee, wij laten ons sturen door een aantal medici met meestal dezelfde achtergrond die net iets te ver van de gewone Nederlander staan.

Iedereen weet dat als je aantal mensen met dezelfde achtergrond en het hetzelfde vakgebied bij elkaar zet, je hele vreemde, enge, sterke of mogelijke verhalen krijgt. Alleen die enge witte jassen, de man met het te ver openstaand overhemd en de man op clownschoenen weten dit blijkbaar niet.

Nederland is ziek. We gaan gewoon door met Rutte IV. Dezelfde Rutte die door de toeslagenaffaire mocht vertrekken. Dezelfde Rutte die al 22 maanden geen fatsoenlijk coronabeleid kan neerzetten. Dezelfde Rutte die al 22 maanden in steeds niet uitkomende rekenmodelletjes gelooft. Veel schaapjes volgen.

Begrijp dit niet verkeerd. Corona is er. Sommige mensen hebben milde klachten, anderen hebben zware klachten en zelfs levensbedreigende klachten komen voor. En ook na corona kunnen klachten ontstaan of blijven. Dat is wel iets om rekening mee te houden.

Het RIVM is nu net een casino. Variabelen invoeren in een rekenmodel geeft uitslagen afhankelijk van de ingevoerde variabelen. Hier kan je verschillende uitslagen in krijgen. Gemakshalve een lage, een gemiddelde en een hoge uitslag. Eenzelfde uitslag als wanneer je een rekenmodel in een casino loslaat: het kan alle kanten op. Maar om al 22 maanden uit te gaan van een worst-case scenario met betrekking tot in eerste instantie overlijdens om vervolgens over te schakelen naar ziekenhuisopnames gaat te ver.

Ik hoor het ze nog zeggen “een intelligente lockdown…”, ik hoor het ze nog zeggen “een harde lockdown…”, ik hoor het ze nog zeggen “een avondlockdown…”. Ik hoor het jullie nog zeggen “alleen samen krijgen we corona onder controle…”. Vertel eens Mark en Hugo… is het ons gelukt? Gaat het ons nog lukken? Of zien jullie eindelijk onder ogen dat een virus niet te sturen valt? Dat de natuur toch sterker is dan iemand met een te ver openstaand overhemd en ook dan iemand op clownschoenen. Wij doen dit namelijk al…

Een land gijzelen om je eigen tekortkomingen te camoufleren gaat te ver. Ondanks een toenemende vergrijzing wordt er al jaren bezuinigd op de zorg. Die vergrijzing kan toch geen verrassing zijn? Dus Mark, Hugo, Jaap en andere vriendjes… houd de eer aan jullie zelf…

Kerstochtend 2021

Het was kerstochtend 2021. Ik weet het nog zo goed… Al 2 jaar hield ik het vol. Niet testen, want waarom zou je als je geen klachten hebt. Bovendien een neusgat is er niet om dingen in te stoppen. Dat leerde ik al op de kleuterschool nadat een klasgenootje een ietwat te grote kraal zijn neus in had geduwd.

Een te lange wattenstaaf je neus in laten gaan, leek mij niet zo’n fijne gedachte. Sommige mensen zweren erbij. Voor het minste of geringste doen ze een zelftest, gaan ze naar Testen voor Toegang of naar de GGD om te reizen of bij klachten.

Testen, testen, testen… in het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst. En hoppa… die uit de kluiten gewassen wattenstaaf zo langs je neusschot je keel in!

Na mijn smakeloos afhaalmenu bij het plaatselijk cafetaria gisteravond, kreeg ik een vermoeden. Wetenschappelijk als ik ben, maakt een zwaluw nog geen zomer en mijn rekenmodellen vroegen om nog wat meer wetenschappelijke onderbouwing om tot een juiste conclusie te komen.

Om het een en ander vast te kunnen stellen trok ik een zak Haribo open. Ja, die van die mierzoete caloriebommen waar de vullingen in je kiezen zo heerlijk van uit elkaar klappen. Een werkelijke sensatie op het puntje van je tong en die je smaakpapillen het paradijs op aarde gunnen. Mijn vermoeden werd bevestigd: alleen de voedselstructuur werd waargenomen, de smaak niet.

Alle alarmbellen gingen af… en dat waren er heel veel na al die persconferenties de afgelopen 22 maanden. Mijn buurman appte meteen of het wat rustiger kon. Sorry, coronasymptomen…, Hugo… testen…, appte ik vlug terug. Dan toch maar na al die tijd voor het eerst zo’n stok in mijn maagdelijke neus. Vier keer draaien in het ene neusgat en vervolgens lekker fris met dezelfde staaf vier keer draaien in het andere neusgat, alsof een neusgat niet voldoende zou zijn. Beide gaten komen toch uit in dezelfde keel?

Na een paar minuten de uitslag: een streepje bij de C en streepje bij de T. Ik denk nog “CT…, wat een vreemd gekozen letters. Een scan?” Ik lees de bijsluiter nog maar eens. Gelukkig is mijn neus geen testmaagd meer, want nu mag er getest worden bij de GGD.

Gelukkig was ik niet alleen op 1e Kerstdag bij de GGD. Voor mij zo’n 10 auto’s en achter mij ook. Het was een komen en gaan van mensen met klachten. De verkeersregelaar binnen had er ook zin in op 1e Kerstdag. Hij kwam van voor naar achter gelopen om mij te wijzen dat ik in mijn eigen auto, waar ik brildragend alleen in zat, met de ramen en de portieren dicht, een mondkapje op moest. Welke gek verzint dat? Waarschijnlijk iemand die geen bril draagt… en wellicht ook geen auto heeft en alleen in een vol OV reist en waarschijnlijk voor de overheid werkt. Ik zal geen namen noemen, Jaap van D…

De uitslag van de test had ik zelf kunnen verzinnen. Na een paar uur een mailtje van de GGD: u bent positief. Ja, dat wist ik al. Ik ben het zonnetje in huis, de leukste thuis… altijd positief.

Waar ik nu benieuwd naar ben welke variant heb ik dan? Het moderne Omikron of de al wat langer bekende Delta? Of wellicht weer een nieuwe variant. Dat staat dan weer niet in de uitslag.

Hoe moet ik nu weten welke variant ik heb? De symptomen zijn er een paar van de ene en een paar van de andere. Daar kan ik dus niks mee. Sterker nog, hoe weet het RIVM dat Omikron oprukt, terwijl de patiënt niet weet welke variant hij heeft? Of weet het RIVM het wel, maar wordt de patiënt niet geïnformeerd? Of wordt er weer zo’n modelletje op een aantal testen losgelaten en wordt er maar wat representatief of onrepresentatief aangenomen?

Wat ik wel weet, is dat ik recht heb op informatie. Een patiënt heeft recht op te weten wat hij of zij mankeert.

Mijn e-mail naar de GGD is verzonden.

De wens is de vader van de gedachte…

Wat een mooie en goede initiatieven komen er los de laatste maand. Creativiteit ten top. Solidariteit in optima forma.

Soep en eten bij ouderen brengen, bloemen brengen bij mensen die “gevangen” zitten in een zorginstelling, online school, digitale arbeidsinitiatieven om mensen zonder werk weer in het arbeidsproces te betrekken, thuiswerken om de economie zo goed als mogelijk in stand te houden, maatregelen vanuit de regering om te voorkomen dat teveel mensen overlijden aan COVID-19 en de mensen in de vitale en cruciale sectoren die extra gemotiveerd en met veel uren door werken.

Veel mensen zijn in staat anders te denken, nieuwe ideeën uit te voeren, dingen aan te pakken en zaken te verbeteren. Meestal alles in positieve zin, maar helaas ook in negatieve zin.

De wereld is veranderd. Het is niet meer zoals in 2019. De economische trein wordt door de natuur afgeremd. Het overlevingsinstinct van de mens wordt aangesproken. Het lijkt logisch dat dit anders is dan in vroegere tijden: de technologie, de wetenschap, de denkwijzen van de mens zijn verder ontwikkeld.

Misschien is de remming goed, misschien ook niet. De meningen hierover zijn verdeeld. Natuurlijk is welvaren fijn om te beleven. Maar ook het mooie van de natuur is fijn om te beleven.

Helaas zijn er ook altijd mensen die op een minder chique manier proberen te overleven of er beter uit willen komen. Mensen die niet nadenken en misschien niet beseffen dat 2020 een verandering in het leven te weeg zal brengen of misschien al gebracht heeft. Mensen die op de oude voet verder willen. Mensen die ten koste van anderen nog steeds meer willen. Mensen die eigenlijk geen afstand kunnen nemen van het individualisme.

Bijna dagelijks zie ik dit soort “patiënten” voorbij komen. Mensen die nog niet gehoord hebben van samen doorpakken, van solidariteit en al helemaal nog nooit gehoord hebben van ergens samen de schouders onder zetten of de handen uit de mouwen steken. Triest!

Regelmatig hebben mijn collega’s op het uitzendbureau contact met mensen uit branches die stil liggen en wel willen werken. “Wauw!” denk je dan in eerste instantie. “Die zijn gemotiveerd, die stellen zich solidair op, ze hebben een wil om aan te pakken in de vitale sector, dat is een mooie mentaliteit”. Helaas was de wens de vader van de gedachte. Nog niet eens zo heel ver in een gesprek kwam de uitspraak: “…Ik wil wel werken, maar dan wel zwart”. Tja, een negatieve creatieve gedachte met betrekking tot de NOW maatregelen die getuigt van geen solidariteit en helaas wel individualisme. Doorbetaald door middel van de NOW en zwart werken. Ikke, ikke, ikke… en de rest kan stikken…

Bedrijven in de voedselketen zijn vaak afhankelijk van arbeidsmigranten. Ook voor hen zijn er onzekere tijden. Zij moeten direct kunnen inspelen op politieke beslissingen in Oost Europa.

Mooie initiatieven worden in deze branche genomen. Groepen ZZP-ers uit branches die momenteel zonder opdrachten zitten, worden aangelegd. Een mooi voorbeeld van solidariteit, van samen de schouders eronder te zetten, van samen de handen uit de mouwen steken, van samen doorpakken… zou je denken.

Deze ZZP-ers konden maandenlang fulltime werken in de voedselketen bij bedrijven in West Brabant en Zeeland. Banen in de vitale sector! Ook hier was de wens de vader van de gedachte…

Deze ZZP-ers bleken helemaal niet te willen werken. Zij hebben ook een negatieve creatieve manier gevonden om te overleven. Ze wilden als ZZP-er blijven werken in voor hun onbekende branches met torenhoge tarieven. Liever zitten zij op kosten van de belastingbetaler “solidair” thuis te klagen onder het genot van een Tozo uitkering. En als ze al aan de slag zouden komen in deze branche als ZZP-er zonder ervaring en met een torenhoog tarief dan betaalt de consument uiteindelijk ook de rekening.

Jammer dat het overlevingsinstinct negatieve effecten heeft, maar gelukkig heeft het veel meer mooie en positieve effecten.

Gek eigenlijk, dat Klimaatakkoord…

Deze week zag ik een NO2 kaart van satellietinstrument Tropomi op Facebook voorbij komen. Tropomi meet stikstofdioxide (NO2) over de hele wereld. Via NO2 kunnen de hotspots van CO2 door verbranding van fossiele brandstoffen worden getraceerd. Het was, werd vermeld, door het KNMI gepubliceerd. Maar goed, het stond op Facebook dus zou het zomaar eens om nepnieuws kunnen gaan…

Het was opvallend dat de concentratie van de vervuiling in West-Europa rondom de stedelijke en industriële gebieden lag, met name de regio van Rotterdam tot aan Antwerpen en het Ruhr-gebied waren volgens het kaartje ernstige vervuilers.

Een kaartje dat je met een beetje boerenverstand ook zelf had kunnen uittekenen, maar aangezien Tropomi waarschijnlijk veel geld gekost heeft hechten de heren van het Klimaatakkoord hier een grotere waarde dan zeg maar aan het briefje van Ronald Koeman…

Dat aan de CO2 uitstoot iets gedaan moet worden staat buiten kijf. Echter de oplossingen die nu door de Tweede Kamer besproken worden zijn wel erg kort door de bocht: het bedrijfsleven wordt gesubsidieerd om te vervuilen en het beetje dat de burger vervuilt moet in een veelvoud betaald worden.

Het motto “de vervuiler betaalt” is een goede insteek. Dus waarom zou in een exportland als Nederland de Nederlandse burger de vervuiling van multinationals moeten betalen? Natuurlijk profiteert de Nederlander van de export. Het gaat echter te ver om de rekening voor de vervuiling veroorzaakt door de productiebedrijven alléén bij de Nederlandse burger te leggen. Alleen? Ja, zo voelt het wel voor mij en waarschijnlijk ook voor vele andere Nederlanders.

De (half)fabrikaten die in Nederland geproduceerd worden, gaan veelal naar consumenten of bedrijven in het buitenland. Dus waarom worden de kosten om vervuiling te reduceren niet in de prijs doorgerekend aan de (buitenlandse) consument? Hetzij in de prijs, hetzij door een wereldwijde milieubelasting.

Laten we daarnaast eens beginnen met het verbieden van houtkachels en open haarden om vervolgens de rekening, die nu bestemd lijkt te zijn voor de Nederlandse burger, te verdelen over alle wereldwijde consumenten en bedrijven…

Jet’s Slecht Weer Fonds

Storm, regen, hagel, lege stoelen en omgewaaide tenten. Slecht weer kan een flinke spelbreker zijn bij festivals. Bezoekers blijven weg en soms moeten er extra maatregelen worden genomen om optredens veilig te laten verlopen. 

Bij het woord “festival” krijg ik beelden van op sandalen dansende hippies. Lekker hoor… met zijn allen drie dagen in een tentje op een modderig grasveld terug naar de basis onder invloed van veel harde muziek, drank, fastfood, drugs en stank. Maar goed, iedereen heeft recht op zijn eigen hobby! 

Weersomstandigheden kunnen een financiële tegenvaller opleveren voor organisaties. Via een nieuwe regeling kunnen festivals, die een tekort hebben opgelopen door slecht weer, subsidie krijgen.

Festivals worden meestal in de buitenlucht gehouden en zorgen voor behoorlijk wat decibels die ook de weergoden niet ontgaat. Zonder scrupules laten zij, soms niet zachtzinnig, blijken dat zij niet altijd dezelfde muzieksmaak als de festivalbezoeker hebben. Ach gossie…

“Gelukkig” is er een Nederlandse minister die als een Mega Mindy ‘m weer flink van Jetje geeft. Zij heeft het “Slecht Weer Fonds” in het leven geroepen en vijf ton aan gemeenschapsgeld gedoneerd. Een fonds voor festivalorganisaties, die in de rode cijfers dreigen te komen door het slechte weer. Festivals die een bijdrage krijgen, betalen het geld later terug, als hun financiële positie weer voldoende is hersteld. Tenminste dat denkt onze minister…

Zo kunnen daarna ook andere festivals gebruik maken van het geld. Dit alles om te voorkomen dat de continuïteit van een festival in gevaar komt. Hoe nobel… en zo naïef! Tegenwoordig heeft ieder zichzelf respecterende gemeente een festival, dus met die schamele 5 ton gaan we er niet komen.

Maar Jet, waarom? Er was ooit een tijd dat dit gewoon ondernemersrisico heette. Waarom hebben deze festivalondernemers niet onderling een fonds opgericht? Waarom hebben zij niet gewoon evenementenverzekering afgesloten? Waarom ga je bijna communistisch op de stoel van de “verzekeraar” zitten en verbras je ons zuur afgedragen belastinggeld? 

Ik heb wel een idee… jij niet, Jet? 

De emotie regeert… part 1

De Europese politici hebben platgezegd geen ballen. De emotie regeert. 

Geëmotioneerd door de bootjes in de Middellandse Zee tussen Turkije en Kos wordt alles in het werk gesteld om deze mensen op te vangen. De kortste route is een boottochtje van nog geen half uur. Je zou bijna zeggen, een geoefend zwemmer… 

In de ogen van de politieke, oorlogs- en economische vluchtelingen heeft Europa een hoge levensstandaard: er is een relatief lage werkloosheid, sociale voorzieningen, goede infrastructuur, gezondheidszorg, er zijn scholen voor iedereen, er is geld zat, etcetera en het is veilig. Maar lang niet alles in Europa is rozengeur en maneschijn! Wij hebben Brussel, en dus… 

Gemakshalve wordt vergeten dat het merendeel van de Europeanen voor al die vrijheid, economie, veiligheid en voorzieningen keihard werkt. En zeker niet iedere Europeaan heeft het makkelijk om het hoofd boven water te houden, hoewel de Europese politici je anders willen doen geloven. 

De voorzieningen en de vrijheid waar onze Europese voorouders zich voor hard gemaakt hebben, wordt langzaam om zeep geholpen. Verzorgingshuizen worden opgeheven, sociale vangnetten worden verwijderd, de zorg wordt onbetaalbaar, het pensioenstelsel wordt herzien en iedere boerenl** zonder gezond verstand kan de regering in. Dat is nog eens besturen…

En toch! Toch zeggen de Europese politici opvang toe. Alle EU-landen worden verplicht naar rato vluchtelingen op te nemen. Echter niemand weet wie de echte vluchteling is! Is het een politiek vluchteling? Is het een oorlogsvluchteling? Is het een economisch vluchteling? Of is het een terreur-vluchteling opgeleid bij de Taliban of IS? 

De lokale Europese bevolking ziet de economisch vluchteling niet graag komen. De terreur-vluchteling is al helemaal niet gewenst! Maar ja, het naïeve over het algemeen sociale gedachtegoed heerst in Europa en dus zullen vele niet echte vluchtelingen opgenomen worden met alle gevolgen van dien. 

Het naïeve gedachtegoed ontstaan door het kunnen leven in een oorlogsvrije omgeving omgeven door bloeiende economieën. Alle mensen zijn eerlijk, alle mensen zijn te vertrouwen. Hoe naïef kan je zijn? Van de VN hoor je deze dagen bitter weinig. Landen als de VS, Rusland, China, de VAE en Saudi Arabië houden hun grenzen gesloten voor vluchtelingen. Waarom zou dat zijn? 

In grote delen van Europa is een multiculturele samenleving: geven en nemen zou dus het motto moeten zijn. Een soort van polderen in de samenleving. Het botst wel eens, maar daar hebben we dan ook democratie en vrijheid van meningsuiting voor… Leve Zwarte Piet!