Een kat in het nauw…

Wat mag je nog geloven? Wat kan je nog geloven? Opgegroeid in de koude oorlog. Alles wat je zag over Oost-Europa op televisie waren grijs grauwe betonnen flatblokken in Polen, de Sovjet Unie en de DDR. Veel uit Oost Europa was niet goed, slecht zelfs en alles angstvallig achter een ijzeren gordijn gehouden.

De Karpaten en de Kaukasus kende je vanuit een atlas. Van Zakopane had je nog nooit gehoord. Tsjernobyl was slecht. Ach, gebouwd door de Russen. Die namen het niet zo nauw met de veiligheid van hun inwoners.

Het Rode Plein, het Kremlin, weinig goed nieuws werd hierover uitgezonden. De Russische staatstelevisie werd gecensureerd en stond bol van propaganda, werd ons geleerd. Het merendeel van de mensen in het Westen slikte dat als zoete koek.

Ons nieuws is echt. Ons nieuws is waar. Het is moeilijk te geloven en al het is al helemaal moeilijk te geloven door de nieuwsberichten van de afgelopen twee jaar. Ons nieuws staat bol van propaganda. Ook onze filmindustrie staat bol van propaganda. Ons ideaalbeeld wordt geprojecteerd.

Zouden in de buitenwijken van Londen, New York of Parijs geen grauw grijze betonnen flatblokken staan? Zouden er in Rusland nergens mooie natuur of bezienswaardigheden zijn? Het merendeel van de mensen in het Westen slikt de uitgezonden beelden nog steeds als zoete koek. Onze realiteit, onze denkwijze, ons ideaalbeeld is de enige echte… Echt?

Een stukje geschiedenis… Met de val van de Berlijnse Muur in 1989 verloor de Sovjet Unie haar greep op Midden- en Oost-Europa. In verschillende Sovjet Staten begon het te rommelen en dat leidde uiteindelijk in 1990 en 1991 tot afsplitsing van de eens zo machtige Sovjet Unie. Rusland verloor een kwart van zijn grondgebied en het Warschaupact, de tegenhanger van de NAVO, verloor tegelijkertijd geleidelijk haar politieke en militaire basis.

Eind jaren ‘90 traden een aantal voormalig Warschaupact landen toe tot de NAVO. In 2004 volgden een aantal voormalig Sovjet Staten dit voorbeeld. Bijna tegelijkertijd werden deze landen ook EU landen. Au! Strategisch interessante landen en landen rijk aan grondstoffen…. Drie keer raden wie toen de Russische president was.

Tegenwoordig… Zweden en Finland willen toetreden tot de NAVO, waardoor Rusland aan de Oostzee geïsoleerd raakt. De VS heeft in 2008 al het gevaarlijke idee geopperd om Oekraïne en Georgië tot de NAVO toe te laten treden. De Oekraïne wil graag de EU in en eenmaal binnen de EU is de stap naar de NAVO maar een kleine stap. Als dit allemaal door zou gaan, dan staat de NAVO over heel wat kilometers aan de grens met Rusland. Gek hè, dat de buurman daar niet van gecharmeerd is.

Het oprukken van het Westen naar het Oosten is het grote probleem. Het Warschaupact is weg, de “satelliet” landen van de Sovjet Unie zijn weg, de EU en de NAVO rukken op. Er is geen buffer meer. Rusland voelt zich bedreigd en dat is niet zo gek.

Met de val van de Muur is één ding vergeten… er is niet nagedacht over de positie van Rusland in de “nieuwe wereld”. De basis voor Putin’s onvrede is destijds al gelegd.

Een neutrale zone tussen de EU en Rusland is wellicht een oplossing. Een neutrale zone bestaande uit Finland (EU), Wit-Rusland, Oekraïne en Georgië. Landen die zowel door Rusland als door de EU geholpen kunnen worden en nooit lid kunnen worden van de NAVO of van de ODKB (CSTO). Landen die handels-, economische, politieke en militaire verdragen kunnen of misschien wel moeten hebben met de EU en Rusland om de vrede in zowel Oost-, Midden- en West-Europa te bewaren.

Want… een kat in het nauw maakt rare sprongen en misschien moeten we de kat niet willen laten springen…

Petje af

Al lopend over een bedrijvencontactbeurs zie ik een stand waar zonder enig bijgeluid mijn oog op valt. De stand, ingericht met prachtige foto’s van werkende mensen tegen een mooie wand voorzien van een oranje kader. Foto’s met werkende mensen die zich in een bepaald vakgebied hebben gespecialiseerd. Daar is over nagedacht.

Over de slogan ook! “Wegens omstandigheden beschikbaar”. Getriggerd door de werkende mensen en de tekst, kijk de stand in en zie ook een beeldscherm waarop werkende mensen te zien zijn.

Het blijkt te gaan om mensen die zich voor de tweede keer in een bepaald vak gespecialiseerd hebben. Op een gemeentelijke inspraakavond zou je met een petje op denken en tegenwoordig ook zeggen of schreeuwen: “Toe maar, twee opleidingen…! Wie betaalt dat? Had je je van te voren niet kunnen bedenken dat het werk, voortvloeiend uit je eerste studie, je niet bevalt! Mensen die zich voor de tweede keer in een bepaald vak gespecialiseerd hebben. Pfffffff!”

Mensen die zich voor de tweede keer in een bepaald vak gespecialiseerd hebben. Niet vrijwillig, niet uit gemakzucht, maar noodgedwongen! Jonge mensen die al een studie voltooid hebben. Vaak een studie op MBO-, HBO- of universitair niveau. Jonge mensen met een afgeronde studie psychologie, die noodgedwongen een leer/werk traject ingaan als supermarktmedewerker, logistiek medewerker of iets anders. Niet omdat ze dat leuk vinden, maar om toch een beetje een toekomst op te kunnen bouwen.

Jonge mensen uit toch behoorlijk ontwrichte gezinnen: een vader van ergens in de vijftig, die jarenlang gewerkt heeft als docent Engels aan het plaatselijk gymnasium, een moeder van dezelfde leeftijd die jaren gewerkt heeft als anesthesist in het lokaal hospitaal. Ouders die de studie van hun kinderen bekostigd hebben. Een studie psychologie waar dochterlief nu helaas niks mee kan. Niet in haar eigen land en niet in Nederland.

Niet omdat er geen patiënten zijn. Die zijn er waarschijnlijk meer dan genoeg, mag uit allerlei televisie- en social media beelden uit binnen- en buitenland geconcludeerd worden. Diploma’s daar draait het om in de wereld. Dochterlief had wel een diploma, meerdere zelfs. Helaas voor de dochter in kwestie worden de in haar eigen land behaalde diploma’s in Nederland lager gewaardeerd.

Ze had hele goede papieren totdat het hele gezin moest vluchten. Vluchten voor extremistische groeperingen, die het liefst hun eigen regels aan anderen opleggen en al helemaal een broertje dood hebben aan mensen die gestudeerd hebben, kennis hebben of een eigen mening hebben.

Pa en ma zullen waarschijnlijk nooit meer aan het werk komen, hun kinderen waarschijnlijk wel. Pa en ma, zichzelf helemaal wegcijferend, hebben besloten om te vluchten voor de toekomst van hun kinderen en eventuele kleinkinderen. Een moedig besluit!

De toekomst van de kinderen… die er wel ineens heel anders uitziet. In een vreemd land, een nieuwe taal, weer opnieuw beginnen, weer gaan studeren, weer gaan leren en dan maar hopen op een leuke baan… wegens omstandigheden beschikbaar.

Petje af!

Prettige vakantie…

De roep wordt groter. De roep wordt steeds groter. Sociale media staan er vol mee. Beseffen mensen wat ze vragen? Beseffen mensen wat dit voor henzelf gaat inhouden? Wat voor beperkingen ze zichzelf hiermee opleggen? En welke vrijheid ze voor zichzelf inleveren? Een doemscenario openbaart zich…

“Goedemorgen luisteraars, hierbij de fileberichten en vertragingen naar uw vakantieadres in Zuid-Europa. Op alle grensovergangen vanuit Nederland naar België ondervindt u minimaal een vertraging van 3 uur. Bij de grensovergangen van België naar Frankrijk is er in beide richtingen een vertraging van 5 uur, de provinciale wegen zijn afgesloten en de grensovergang naar Luxemburg is afgesloten. Het verkeer van en naar Spanje moet rekening houden met ernstige vertragingen van 6 tot 12 uur”.

Jarenlang is er een vrij verkeer van personen binnen de Schengen-landen. Wel zo makkelijk! Geen geïrriteerde vakantiegangers, die moe en geurig zwetend in de file zich staan te vervelen of de buurman in de file staan te terroriseren. Geen gezeur en lange wachtrijen bij de grenzen. Gewoon lekker met een vaartje van minimaal 80 km de douane passeren. Heerlijk toch?

Er wordt nu geroepen dat de grenzen dicht moeten, maar snijden de Europeanen zich hiermee niet zelf in de vingers? Sterker nog, hakken ze zichzelf geen hand af?
Stel dat de mensen die dit roepen hun jaarlijkse vakantie in Noord-Spanje houden om daar culinair te genieten van de alom geprezen keuken: Friet van Piet, Ted Kroket en niet te vergeten Frikandelle van Jelle! Een mooi vooruitzicht… Of niet?

Eindelijk vakantie. Onvoorstelbare files en vertragingen richting het zuiden, onvoorstelbare files en vertragingen richting Nederland. Auto voor auto wordt bij iedere grenspost gecontroleerd met drugshonden, met explosievenhonden, met spiegels onder iedere auto, tassen en koffers worden één voor één uitgepakt en gecontroleerd, iedereen wordt gefouilleerd. 

Gezellig op vakantie in je auto, een ritje van zo’n 1300 km. Een ritje waar je één tot anderhalve dag voor nodig had, totdat de grenzen dichtgingen. Het ritje mondt uit in een rit van drie of vier dagen. 

Een ritje in je Opel Astra, waarvan de airco het net bij Lille begeven heeft. Nog 1100 km te gaan… Gezellig op vakantie in je Astra, een buitentemperatuur van zo’n graadje of 30, je echtgenoot naast je, je twee of drie drammende koters en de Labrador ertussen achterin je toch al niet zo grote Opel Astra. Zes grote sporttassen met je opblaasboot erbovenop in de achterbak… Allemaal heerlijk geurend, zodat je aroma’s uit de auto voor je niet ruikt. Wat een mooi vooruitzicht… Twee weken naar de Playa, waarvan een week in je Astra…

Prettige vakantie! 

Het studieadvies…

Overvolle bootjes dobberen in de Middellandse Zee. Bootjes vol met vluchtelingen vergezeld door een enkele terrorist, af en toe een drenkeling of een roeiende journalist. 

Duizenden bootjes met honderdduizenden vluchtelingen. Ouders met kleine kinderen die vluchten met een bootje. Vaak zijn zij duizenden Euro’s lichter door de prijs die ze moeten betalen aan de mensensmokkelaars voor de overtocht. Maar ja, het bootje mag dan ook niet te zwaar zijn.

Ouders met kinderen op open zee. Ouders die niet de moeite hebben genomen een reddingsvest of desnoods een zwemband voor hun kinderen aan te schaffen, die in Turkije toch echt al dan niet namaak op iedere hoek van de straat te koop zijn. Ouders die dus moedwillig het leven van hun kinderen op het spel zetten! Het roept vragen op.

Een aangespoeld kind op de Griekse stranden of een ronddrijvend kind in zee is een schrijnend zicht. Dat wens je niemand toe. Vele vragen zijn te bedenken: Is het een ongeluk of, je durft het bijna niet te denken, is het opzet? Wat is er gebeurd? Is het kind gesprongen, geduwd of gevallen? Waarom sprong het kind? Wie heeft het kind geduwd? Hoe kan het kind vallen? Is het kind met iemand meegesprongen, geduwd of gevallen? En waarom? Wat is waar? Toch gebeurt het en zal het zich herhalen. 

Een ding is duidelijk velen die komen hebben hulp nodig… psychische hulp. Is het niet nu dan wel over een paar jaar vanwege PTSS. 

Dus VWO-scholieren, als je niet weet wat je moet gaan studeren, dan….

Wat is waar?

Internet staat er vol mee. Filmpjes, artikelen en verhalen over vluchtelingen in Zuid-Europa. Globaal kan je vluchtelingen onderverdelen in 4 groepen: de politieke vluchteling, de oorlogsvluchteling, de economische vluchteling en de terreur-vluchteling. 
Mensen die hun eigen habitat ontvluchten, omdat het een brandhaard zou zijn. Voor veel West-Europeanen is dit nauwelijks te bevatten. Mensen die de 2e Wereldoorlog deels bewust hebben meegemaakt zijn minimaal 80 jaar oud. De Koude Oorlog was qua gevechtshandelingen in Europa heel rustig. De enige brandhaarden die West-Europeanen kennen zijn de relatief veilige open haard, de vuurkorf en de barbecue. 
Nu zijn er zeker brandhaarden in de wereld, maar zijn er zoveel brandhaarden als de vluchtelingen ons doen willen geloven en is de kortste route om te vluchten de weg naar Europa? Wat is waar? Wat is propaganda? 
Waarom gaan mensen uit Afghanistan niet naar China, waarom gaan Syriërs niet naar Rusland en willen ze persé naar West-Europa? Waarom gaan ze niet naar Libanon, Israël, de VAE of naar Saudi Arabië? Geografisch gezien, zijn die landen allemaal dichterbij. Is het geen wereldprobleem? Waarom gaan ze niet naar de VS? Er zijn nog weinig of geen vluchtelingen die naar de VS gaan. Het land dat toch vaak nadrukkelijk aanwezig is in die regio. 
Iedere vluchteling heeft zo zijn eigen motief om te vluchten. Uiteraard is dit niet altijd een juist motief, waarop Europa ze met open armen zou moeten ontvangen. 
Mensen uit Ghana, Gambia, Nigeria, Senegal, Somalië, Eritrea, Afghanistan, Irak, Iran en Syrië stromen Europa binnen. Lopen hun levens gevaar in hun thuisland? Zijn zij gevangen gezet, gemarteld of verkracht geweest? Is hun familie gevangen gezet, gemarteld, verkracht of vermoord? Zijn er geen veilige gebieden in hun eigen land? Worden hun kinderen geronseld om als kindsoldaat te fungeren? Hebben zij allemaal een andere politieke mening dan de bestuurders in hun land? Allemaal verschillende nationaliteiten, allemaal verschillende redenen. Maar zeker niet allemaal afkomstig uit landen waar een relatief veilig leven onmogelijk is. Wat is waar? 
Maar waarom dan West-Europa? Het antwoord is te simpel voor woorden, maar komt er op neer dat de Europese politici platgezegd geen ballen heeft.