Ooit al eens een vis, die moeite heeft met zwemmen, geholpen zien worden door een zweminstructeur? Ooit al eens een vogel gezien die door een vogeljuf extra vliegles krijgt, omdat hij al tien keer met zijn snavel op de stoep is gevallen bij zijn vliegpogingen vanuit een boom? Ooit al eens een keeper gezien naast Jasper Cillessen in het doel, die Jasper helpt eindelijk een keer een penalty te pakken?
Waarom probeert het Nederlands schoolsysteem dit dan wel? Is het niet wat er niet in zit, zit er niet in en zal er dan naar aller waarschijnlijkheid ook niet uitkomen?
Jaren geleden had je leerlingen die makkelijk leerden en leerlingen die wat meer moeite hadden met leren, maar in ieder geval leerden zij zonder poespas. Maakte dat iets uit om volwassen te worden en om mens te zijn? Maakte dat iets uit voor je verdere toekomst?
Veel kinderen destijds droomden van een baan als gevechtspiloot. De eisen om toegelaten te worden, waren aanzienlijk: onder andere VWO met Wiskunde, niet brildragend en een bijna ijzeren gestel dat volledig goed in elkaar zat. Andere kinderen droomden van een baan als dokter of als marinier. In de loop der jaren verbleekte bij veel kinderen hun droom. Maar was dit onoverkomelijk?
Je had kinderen die moeite hadden met lezen, je had kinderen die moeite hadden met verbanden te zien, je had kinderen die moeite hadden met schrijven, je had kinderen die niet goed konden rekenen, je had kinderen die geen verhaal konden vertellen, je had kinderen waarvan de mond niet stil stond, je had kinderen die stotterden, je had kinderen die druk waren, je had kinderen die verlegen waren, je had kinderen die snel afgeleid waren, je had kinderen die geen penalty’s konden tegenhouden…
Misschien hebben die kinderen niet allemaal hun droom van toen kunnen verwezenlijken, maar zijn zij allemaal slecht terechtgekomen en diepongelukkig geworden? Die kinderen hebben het leven geleerd!
Niet alles is vanzelfsprekend, niet alles kan bereikt worden. Mensen en dus ook kinderen hebben hun beperkingen en mensen en dus ook kinderen hebben hun talenten. Ieder voor zich heeft verschillende beperkingen en verschillende talenten. Denk maar aan Pietertje in de Calvé-reclame. Kinderen en ouders leerden hier mee leven. Karakters werden gevormd. Talenten werden ontdekt. Dromen werden bijgesteld of andere dromen kwamen. Het motto was niet “get rid of it”, maar “learn to live with it”. Niemand is talentloos!
Diezelfde kinderen zijn er nog steeds, alleen krijgen zij al, omdat zij ergens moeite mee hebben, een stempel. De “beperking” wordt nog net niet op hun voorhoofd getatoeëerd. Zitten die kinderen hierop te wachten? Het is namelijk nog al wat om een stempel te krijgen. Voor bijna al deze kinderen worden er uitzonderingen binnen het regulier onderwijssysteem gemaakt, maar waarom?
Is er geen aangepast onderwijs op MAVO, HAVO of VWO niveau? Of is het er wel, maar is “de beperking” niet “zwaar” genoeg en speelt het regulier onderwijs hier handig op in? Is het kind hierbij gebaat of is de reguliere school hier vanwege subsidies bij gebaat?
Neem nu het meisje dat secretaresse wil worden, maar moeite heeft met lezen en schrijven of de jongen die advocaat wil worden, maar geen verhaal in het openbaar kan vertellen of het kind dat leraar wil worden, maar in een volle klas te snel afgeleid is. Zouden deze secretaresses, advocaten en leraren een eerlijke kans krijgen in de maatschappij van de toekomst? En als dit al zo zou zijn, waarom zou je dit willen?
Voor ieder beroep is een bepaalde basis nodig, maar is deze basis voor iedereen hetzelfde en moet deze voor iedereen hetzelfde zijn? Wat heeft een bouwkundig tekenaar gehad aan zijn drie verplichte jaren Frans? Wat heeft de bakker gehad aan de Stelling van Pythagoras? Wat heeft de autotechneut gehad aan de geschiedenis van Mesopotamië?
Natuurlijk kan door stimulatie en training een hoop gecompenseerd worden. Maar is stimulatie en training wel de juiste remedie? Alles heeft een oorzaak. Is het dan niet beter om de oorzaak aan te pakken? Mag je verwachten dat deze “gestempelde” kinderen, nadat ze het papiertje na vier, vijf of zes jaar gehaald hebben, minimaal hetzelfde kunnen dan hun klasgenoten. Hun klasgenoten die zeer zeker ook een beperking hebben. Alleen helaas voor hen geen erkende beperking en dus ook geen privileges. Zij hebben alles “zelf” moeten uitzoeken.
Moet je deze “gestempelde” kinderen eigenlijk niet nu al beschermen tegen de maatschappij van straks en ze stimuleren om samen met hun ouders en school hun eigen talent te ontdekken en hiermee verder te gaan? Niemand is talentloos!
Kinderen worden teveel gepamperd, thuis maar ook op school: toetsen worden voorgelezen, sommige kinderen krijgen een aparte ruimte om hun toets te maken, CITO vragen worden anders geformuleerd om het begrijpbaar te maken… Nog even en je krijgt de antwoorden al cadeau voordat de toets uitgereikt is.
Niemand is talentloos… Waarom zou je “de beperking” op het niveau van hun klasgenoten willen brengen? Waarom wil je dit? Is het niet de rol van het kind, de ouder en de school om het talent van het kind te ontdekken om deze vervolgens te stimuleren? Niemand is talentloos!
Als je niet tegen de geur van bloed kan, word je geen chirurg. Als je geen groene vingers hebt, word je geen tuinman. Als je geen geduld hebt, word je geen archeoloog en als je vegetariër bent, word je geen slager, hammenkanter of uitbener. Is een natuurlijk selectiesysteem dan niet meer goed? Of mag niet iedereen aan het natuurlijk selectieproces deelnemen?
Oh ja… de gevechtspiloot van toen is banketbakker geworden en heeft nu vijf winkels. De dokter van toen is nu eigenaar van een florerend elektrotechnisch installatiebedrijf en de marinier is boomchirurg…
Ik zie, Ik zie 'Blog 