Geweldig… dat ontbijt

Een weekje in een luxe hotel aan het witte strand. Een prachtig blauwe oceaan, geweldig weer en wat palmboompjes op de achtergrond. Op een luie ligstoel onder de zon aan het witte zandstrand tussen oud overtollig rimpelig vel zie je ook hier opmerkelijke dingen. De gemiddelde leeftijd is de 70 jaar ruim gepasseerd.

De helft slaapt op hun ligstoel of ligt een grote E-reader een verhaal met hele grote letters te lezen. De geur van een lekkende Tena Lady komt je af en toe tegemoet. Het zal wel een spannend boek zijn. Weinig mensen gaan het water in. Zelfs bij een groene vlag blijven ze liggen, waarschijnlijk bang voor een extra onderstroom. Het zou zo lekker opruimen…

Buiten het hoogseizoen heeft elk voordeel ook zijn nadeel. De nadelen hoor je snel… “Achtung” “Vorsicht”. Je wordt zelfs in het Duits aangesproken op een Spaanstalig eiland. Ligt dat aan mijn senior blonde haarkleur of heb ik zo’n dikke kop? Je mag me in alle talen aanspreken, maar van deze gaan die paar senior blonde haren die ik nog heb recht overeind staan.

Er zijn ook wel wat jongeren… 40-ers en 50-ers. De 20-ers en 30-ers zijn op twee handen te tellen. Kinderen zijn er welgeteld twee. Gelukkig dus weinig gejank, maar daar krijgen deze twee Engelse prinsesjes ook geen kans voor. Mammy and daddy smoren alle uitspattingen van de prinsesjes in de kiem.

Als een ware prins van Wales bewaakt hij “zijn” tafel, bermuda aan en zijn witte sportsokken tot ver over zijn scheenbeen opgetrokken. De king and queen heeft hij ook maar meegenomen. Met zijn vieren proberen ze de tafelmanieren van de prinsesjes van Championsleague niveau naar Worldchampionship niveau te krijgen.

Een luxe hotel zou geen luxe hotel zijn als ze niet kunnen coqueteren met animatie. Maar ja, elk voordeel heeft zijn nadeel om maar eens een wereldberoemde Amsterdamse filosoof te citeren. De animatie bestaat uit wannabees die na hun vijftigste het roer omgegooid hebben en iets van “nu weet ik het… ik ga emigreren naar een warm eiland, koop een gitaar of een draagbare synthesizer, een zonnebril en een glimmend overhemd, ik doe die paar haren die ik nog heb stijf omhoog met gel en ik word zanger…” gedacht moeten hebben.

Gadegeslagen door een enthousiast groepje zeventigers die verzoeknummertjes indienen van Udo Jürgens via Abba naar Elvis, die dan weer zo vals als een kraai en in onverstaanbaar Engels of Spaans met een Duits accent gezongen worden. René van “Allo allo” is er niks bij… “Helga!”

Het bejaarde rimpelig klapvee, dat in de real life soap “We zijn er bijna!” niet zou misstaan, wordt dolenthousiast. Een foxtrotje of cha cha cha of wat er voor door moet gaan, wordt er met stijve spiertjes door enkelen uit gegooid. De dagelijkse bewegingsquota is weer gehaald… Is er dan niemand, ook geen instantie, die dit soort mensen tegen zichzelf in bescherming neemt?

Is dit het voorland van een pensionado? Zanger worden… of klapvee met overtollig vel worden? Is er nog een andere keuze? Mag een spuitje in je testament opgenomen worden?

Papier hier…

Ze zijn gek! Anoniem via een Facebook pagina wordt de oorlog verklaard aan de Efteling. De Efteling, het park dat VOC-schepen laat vliegen, waar Joris de draak sart, waar ezels geld schijten en sprookjes tot leven komen: waar fakirs nog altijd op oma’s tafelkleed rondvliegen, Roodkapje nog altijd door een wolf opgevreten wordt en Sneeuwwitje nog altijd maagdelijk wit is ondanks die zeven irritante dwergen. 

Een groepje dat zichzelf SOS noemt en als portretfoto het logo van de Efteling gebruikt… alsof dat mag. SOS staat niet voor Suck Our Shit, al had dat goed gekund. 

Als luidruchtige Vikingen plunderen en verkrachten ze al ons vertier. Eerst durft zwarte piet zich niet meer te vertonen in ons klein nat kikkerlandje en nu zijn weerloze poppen aan de beurt.   

Het Facebook groepje met wel 100 likes is tegen stereotypes. Ze proberen meer aanhangers te krijgen en gebruiken daar heel stereotype social media voor…

Is het een grap? Is het Jandino, Philippe Geubels of is het Theo Maassen? Je druk maken over een carnavalspop in een veel te grote luier met een lepel door zijn neus die een kannibaal uitbeeldt of een pop met hazentanden en spleetogen die een Aziaat uitbeeldt. Het kan niet serieus zijn, of wel?

Over een pop in een boerenkiel die tussen de tulpen kaas staat de zeulen, over een dode westerling met een lelijke oude verlepte half vergane kop in het Spookslot of over een blank volumineus scheepsmaatje dat alles maar in zijn mond stopt, hoor je dan weer niemand. 

Gelukkig heb ik mijn kinderen altijd uitgelegd dat niet alle kannibalen in een te grote luier lopen…, dat niet alle Aziaten eruit zien alsof ze een moeilijke stoelgang hebben… en dat niet alle trollen klein en lelijk zijn… 

Zouden ze gemist gaan worden?

Vroeger was het leuk om naar te kijken. Er was nog niet zoveel op TV. Misschien was het daarom al snel leuk. Nederland 1, Nederland 2, BRT 1 en 2 en later zelfs Nederland 3. Wat een luxe! Veel meer was er in de jaren ’70 in West-Brabant niet te ontvangen. Kabeltelevisie en schotels bestonden nog niet.

Woensdagmiddag half vier was hèt moment voor veel kinderen. De hele week hadden ze er naar uitgekeken: wel twee hele uren kinderprogramma’s op televisie. Wat een zegen! Of was het rond zeven uur dat dit duo werd uitgezonden. Vele avonturen beleefden ze in binnen- en buitenland. Het was altijd spannend, zeker voor een kinderbrein.

Vlugge Japie, Baron van Neemweggen, Robin de Robot, B1, B2 en de plaaggeest, zomaar enkele karakters uit deze serie. Laatst zag ik toevallig een herhaling, waarschijnlijk een herhaling tot de zestiende macht. Er zat na al die herhalingen zelfs nog een beetje kleur op de film. Het was flauw… in ieder geval voor een volwassene.

Veel kinderen groeiden ermee op, veel kinderen imiteerden hun stemmetjes. Kinderen hadden plezier van die twee. Het was leuk! Nieuwe afleveringen worden al een jaar of twaalf niet meer gemaakt. Samen optreden doen ze ook allang niet meer. Tegenwoordig zijn ze oud en niet meer zo grappig en adrem. Binnenkort nemen ze definitief afscheid van hun publiek…

Van de week waren ze nog op TV. De tand des tijds heeft zo zijn invloed op mensen. Zelfs op hen! Je moet er ook niet aan denken wat een tachtigjarige clown en een tweeënzeventigjarige acrobaat allemaal zouden kunnen breken en hoe snel zij iets zouden kunnen breken…

Zouden ze gemist gaan worden…

… Bassie en Adriaan!  

Pietenchaos…

Het land ligt plat. De grootste scholierenstaking in de geschiedenis kent zijn weerga niet. Het Malieveld staat vol met duizenden demonstrerende zwarte pieten en schoolkinderen.
Pieten en kinderen, die demonstreren omdat de gastvrijheid van Nederland op het spel staat. Kinderen die staken, omdat dat ene feest dat ze nog hadden, bruut afgenomen wordt. Afgenomen door een klein aantal mensen, die handelen op de manier die hen zo tegenstaat: dictatoriaal en discriminerend.
Kinderen begrijpen het niet, volwassenen waarschijnlijk ook niet. Het vroeger o zo sterke Nederland: beroemd en berucht op de wereldzeeën, een bloeiende economie, één van de belangrijkste landen in de wereld. De gastvrijheid en het multicuturele waar Nederland groot mee geworden is, wordt vermoord. Nederland met zijn tradities. Nederland met zijn democratie. Nederland, verloochen je afkomst maar. Wat is nu democratie? Heeft Nederland nog wel democratie? 
Zwarte Piet wordt illegaal en duikt onder. Controleer uw schoorsteen maar, voordat u uw haard aansteekt. Barricades worden opgeworpen. Autobanden worden in brand gezet. Complete chaos in het land!
Een kinderfeest dat in de toekomst niet meer herkend wordt. Een traditie dat nooit meer een traditie zal zijn. 
“Opa, waarom zijn Zwarte Pieten zwart?” “Nou jongen, dat komt door de Pietenrevolutie in 2015, het was zo’n chaos in Nederland. Er zijn zoveel autobanden op barricades in brand gestoken, het werd zo warm en er was zoveel roet in de lucht dat veel mensen…”

De humor ligt op straat… deel 1

De humor ligt op straat of in dit geval zit op de achterbank.
Onderweg naar de voetbaltraining zijn twee 10-jarigen druk in gesprek met elkaar. De hele schooldag passeert de revue.
“Heb je dat gehoord van de muziekleraar?” vraagt de een aan de ander. “Ja, heb ik”, antwoord de ander om vervolgens een controlevraag te stellen: “Je bedoelt toch dat je van muziek, drummen en dansen slimmer wordt?”
“Ja, precies!” zegt de ander die het verhaal vervolgt met de scherpe uitspraak: “Alleen geloof ik het niet: mijn zus speelt dwarsfluit en ze wordt er toch echt niet slimmer van!”