Lachen, gieren, brullen…

Toch een raar volk, die West-Europeanen. De nomade-gen slaat keihard toe in de zomer. Hele Vinex-wijken stromen leeg. Bij gebrek aan vitamine D tikt de biologische tijdbom en moet en zal de zon opgezocht worden. In rijen van twee zakken ze kilometerslang af naar het zuiden.

Na alle afleveringen van “We zijn er bijna” te hebben gezien is iedere Nederlander een campingexpert. In het zonnige Italië worden de Nederlanders vergezeld door experts uit de overige delen van West-Europa. 

Het blijft een rare gewaarwording. De overgewicht show-off van de West-Europese man. Zonder gène toont de man in het openbaar zijn welvaart door dag in dag uit zijn net iets te corpulente bovenlijf onbedekt te laten. Weddenschappen worden ingezet. Wie heeft het meeste overgewicht?

Dames die overduidelijk nooit bewegen, maar zodra ze weg van huis zijn slaan ze geen aerobic- of zumba-les meer over. Zonder enig ritmegevoel wordt er op los geswingd. Ook zij hebben de gène thuisgelaten. Ze hadden al zoveel mee te nemen… 

In een te dure hut ter grootte van een zeecontainer laten mensen zich vrijwillig op een kamp opsluiten. Met vier, vijf en soms zelfs met zes personen proppen ze zich als sardientjes in een 25 m2 grote doos. Ze betalen er zelfs grof geld voor… 

Waarom doet iedereen zo quasi basic? De evolutietheorie heeft overduidelijk niet op iedereen effect gehad. Als een echte Fred Flinstone lopen de meeste mensen blootsvoets hun spullen sjouwend naar het strand. Lekker lopen doen ze duidelijk niet… Au! … Godver… Barneeeeeeyyyyy…!

Op het strand en bij het zwembad is het gratis comedy. Badmeesters met groot Rescue achter op hun rode T-shirt rennen in het rond druk op hun fluitje blazend. Als bijna een echte baywatch lopen ze langs het waterkant…

Menig volwassene vermaakt zich al schelpen zoekend in het ondiepe water. Sommigen doen een power-nap om ’s avonds weer fit aan de bbq te kunnen staan en liggen met open mond in de meest vreemde standjes op hun zojuist van de strandjutters Ali, Hassan en Abdul gekocht kleed. Anderen gaan met een grote Nemo-duikbril op in zee op zoek naar… ja, naar wat eigenlijk? … SpongeBob? En dan heb je nog de mensen met een paar kilootjes meer die door hun meegesjouwde Kruidvat-ligbed zakken…

Lachen, gieren, brullen… 

We zijn er bijna

Je ziet ze niet vaak meer. Mensen die op vakantie een wasrek en een strijkplank meenemen. Het is een uitstervend ras dat vakkundig in een bejaardensoap door Omroep Max voor het nageslacht wordt vastgelegd. Survival of 44 bejaarden…

Er is vast een strakke uitputtende auditie aan vooraf gegaan, want de exemplaren die tentoongesteld worden in hun te kleine of te grote caravan, vind je in de bouwvak niet meer op een camping. Al speur je nog zo goed…

Een programma vol babyboomerproblemen. Een caravan waar je zes paarden in kan opslaan, maar dan wel met je leesbril op met een mini-Monopolyspel zitten priegelen, je auto uit het natte gras laten slepen om naar het toiletgebouw te kunnen rijden om je chemisch toilet van twintig jaar oud te legen of met je net iets te dure 5.000 kg wegende en 8,5 meter lange camper tussen lintjes door te manoeuvreren om geen takje van de boom te rijden. Nee, het wordt nog beter! Met een sukkeldrafje 1.600 km rijden naar de Portugees-Spaanse grens met Mieke Telkamp’s “Waarheen, waarvoor” uit de speakers knallend om vervolgens je van huis meegenomen blik erwtensoep te eten en deze na te spoelen met een glas rode wijn.

De deelnemers doen niet voor elkaar onder. De rode broek, het ruitjes overhemd en de hoedjes doen het goed. Allemaal durven ze in hun badjas over de camping te lopen, allemaal kunnen ze handwasjes doen en allemaal kunnen ze overweg met de mover. De mover verpest trouwens wel de mooiste in- en uitparkeermomenten…

Aan uiteten, afhaal of tafeltje dekje wordt niet gedaan… Dat is voor thuis! Koken doen ze allemaal zelf. De één wat meer haute camping cuisine en de ander pleurt gewoon een plak Smac door zijn macaroni, want Spaans gehakt is niet te vertrouwen…

Kunnen we al stemmen welke caravan eruit moet?

Hobby’s van mensen worden keihard op beeld vastgelegd. Jeu de boules, lezen, slapen, brallen, op de markt zoeken naar de goedkoopste paraplu, spelletjes doen, wijn uit een Portugese “knalzak” drinken, kaas prikken, borrelen en geluid vangen…

Deelnemer Bert neemt alle geluiden op… “Als je er toch bent, kun je het net zo goed even opnemen…”. Bert lijkt een beetje op Chriet Titulaer. Misschien is het Chriet ook wel en heeft hij uit angst om herkend te worden zijn naam veranderd. Terwijl Gerda haar ministrijkplank uitklapt, neemt Bert het geluid van een grasspriet op. Fascinerend! De Club van Geluidsjagers, die hebben clubavonden, die schijnen ècht spectaculair te zijn… maar dat even terzijde. 

Bert neemt werkelijk alles op…. als zijn vrouw een scheetje laat, duwt hij vast die geluidsfreggel tussen d’r billen. Het meest trots is Bert op het geluid van de cactus. Hij heeft met de naalden van de cactus een liedje gespeeld en opgenomen… Exact de reden waarom mijn kinderen nooit naar de muziekschool mochten! 

Oei! We zijn er bijna… Vol spanning wachten we af hoe het avontuur volgende week verdergaat… Wedden dat Bert het geluid van die mini-strijkplank inmiddels in zijn collectie heeft. 

Leer mij Bert kennen…

Prettige vakantie…

De roep wordt groter. De roep wordt steeds groter. Sociale media staan er vol mee. Beseffen mensen wat ze vragen? Beseffen mensen wat dit voor henzelf gaat inhouden? Wat voor beperkingen ze zichzelf hiermee opleggen? En welke vrijheid ze voor zichzelf inleveren? Een doemscenario openbaart zich…

“Goedemorgen luisteraars, hierbij de fileberichten en vertragingen naar uw vakantieadres in Zuid-Europa. Op alle grensovergangen vanuit Nederland naar België ondervindt u minimaal een vertraging van 3 uur. Bij de grensovergangen van België naar Frankrijk is er in beide richtingen een vertraging van 5 uur, de provinciale wegen zijn afgesloten en de grensovergang naar Luxemburg is afgesloten. Het verkeer van en naar Spanje moet rekening houden met ernstige vertragingen van 6 tot 12 uur”.

Jarenlang is er een vrij verkeer van personen binnen de Schengen-landen. Wel zo makkelijk! Geen geïrriteerde vakantiegangers, die moe en geurig zwetend in de file zich staan te vervelen of de buurman in de file staan te terroriseren. Geen gezeur en lange wachtrijen bij de grenzen. Gewoon lekker met een vaartje van minimaal 80 km de douane passeren. Heerlijk toch?

Er wordt nu geroepen dat de grenzen dicht moeten, maar snijden de Europeanen zich hiermee niet zelf in de vingers? Sterker nog, hakken ze zichzelf geen hand af?
Stel dat de mensen die dit roepen hun jaarlijkse vakantie in Noord-Spanje houden om daar culinair te genieten van de alom geprezen keuken: Friet van Piet, Ted Kroket en niet te vergeten Frikandelle van Jelle! Een mooi vooruitzicht… Of niet?

Eindelijk vakantie. Onvoorstelbare files en vertragingen richting het zuiden, onvoorstelbare files en vertragingen richting Nederland. Auto voor auto wordt bij iedere grenspost gecontroleerd met drugshonden, met explosievenhonden, met spiegels onder iedere auto, tassen en koffers worden één voor één uitgepakt en gecontroleerd, iedereen wordt gefouilleerd. 

Gezellig op vakantie in je auto, een ritje van zo’n 1300 km. Een ritje waar je één tot anderhalve dag voor nodig had, totdat de grenzen dichtgingen. Het ritje mondt uit in een rit van drie of vier dagen. 

Een ritje in je Opel Astra, waarvan de airco het net bij Lille begeven heeft. Nog 1100 km te gaan… Gezellig op vakantie in je Astra, een buitentemperatuur van zo’n graadje of 30, je echtgenoot naast je, je twee of drie drammende koters en de Labrador ertussen achterin je toch al niet zo grote Opel Astra. Zes grote sporttassen met je opblaasboot erbovenop in de achterbak… Allemaal heerlijk geurend, zodat je aroma’s uit de auto voor je niet ruikt. Wat een mooi vooruitzicht… Twee weken naar de Playa, waarvan een week in je Astra…

Prettige vakantie!