Geweldig… dat ontbijt
6 juni 2022 Plaats een reactie
Een weekje in een luxe hotel aan het witte strand. Een prachtig blauwe oceaan, geweldig weer en wat palmboompjes op de achtergrond. Op een luie ligstoel onder de zon aan het witte zandstrand tussen oud overtollig rimpelig vel zie je ook hier opmerkelijke dingen. De gemiddelde leeftijd is de 70 jaar ruim gepasseerd.
De helft slaapt op hun ligstoel of ligt een grote E-reader een verhaal met hele grote letters te lezen. De geur van een lekkende Tena Lady komt je af en toe tegemoet. Het zal wel een spannend boek zijn. Weinig mensen gaan het water in. Zelfs bij een groene vlag blijven ze liggen, waarschijnlijk bang voor een extra onderstroom. Het zou zo lekker opruimen…
Buiten het hoogseizoen heeft elk voordeel ook zijn nadeel. De nadelen hoor je snel… “Achtung” “Vorsicht”. Je wordt zelfs in het Duits aangesproken op een Spaanstalig eiland. Ligt dat aan mijn senior blonde haarkleur of heb ik zo’n dikke kop? Je mag me in alle talen aanspreken, maar van deze gaan die paar senior blonde haren die ik nog heb recht overeind staan.
Er zijn ook wel wat jongeren… 40-ers en 50-ers. De 20-ers en 30-ers zijn op twee handen te tellen. Kinderen zijn er welgeteld twee. Gelukkig dus weinig gejank, maar daar krijgen deze twee Engelse prinsesjes ook geen kans voor. Mammy and daddy smoren alle uitspattingen van de prinsesjes in de kiem.
Als een ware prins van Wales bewaakt hij “zijn” tafel, bermuda aan en zijn witte sportsokken tot ver over zijn scheenbeen opgetrokken. De king and queen heeft hij ook maar meegenomen. Met zijn vieren proberen ze de tafelmanieren van de prinsesjes van Championsleague niveau naar Worldchampionship niveau te krijgen.
Een luxe hotel zou geen luxe hotel zijn als ze niet kunnen coqueteren met animatie. Maar ja, elk voordeel heeft zijn nadeel om maar eens een wereldberoemde Amsterdamse filosoof te citeren. De animatie bestaat uit wannabees die na hun vijftigste het roer omgegooid hebben en iets van “nu weet ik het… ik ga emigreren naar een warm eiland, koop een gitaar of een draagbare synthesizer, een zonnebril en een glimmend overhemd, ik doe die paar haren die ik nog heb stijf omhoog met gel en ik word zanger…” gedacht moeten hebben.
Gadegeslagen door een enthousiast groepje zeventigers die verzoeknummertjes indienen van Udo Jürgens via Abba naar Elvis, die dan weer zo vals als een kraai en in onverstaanbaar Engels of Spaans met een Duits accent gezongen worden. René van “Allo allo” is er niks bij… “Helga!”
Het bejaarde rimpelig klapvee, dat in de real life soap “We zijn er bijna!” niet zou misstaan, wordt dolenthousiast. Een foxtrotje of cha cha cha of wat er voor door moet gaan, wordt er met stijve spiertjes door enkelen uit gegooid. De dagelijkse bewegingsquota is weer gehaald… Is er dan niemand, ook geen instantie, die dit soort mensen tegen zichzelf in bescherming neemt?
Is dit het voorland van een pensionado? Zanger worden… of klapvee met overtollig vel worden? Is er nog een andere keuze? Mag een spuitje in je testament opgenomen worden?