Dromen…

Het was 1976. Ik weet het nog goed… Innsbruck. De Olympische Winterspelen. Wat een machtig schouwspel voor een 6-jarig jongetje. Tussen de middag rennend van school naar huis om maar niks op de zwart-wit TV te missen.

Alpineskiën, bobsleeën, rodelen, schansspringen, ijshockey, schaatsen… geweldig om dat allemaal als kleine jongen te zien. Sporters uit 37 verschillende landen. Namen als Piet Kleine, Hans van Helden, Franz Klammer en Ingemar Stenmark. Dagdromen om hier ooit aan deel te mogen nemen. Rennend weer naar school om vervolgens om half vier weer naar huis te rennen om zo weinig mogelijk beelden te missen.

Wat een tijd! Als kind gefascineerd door al die sporten. Als kind tijd genoeg om alles te volgen. Namen die je je ruim 45 jaar na dato nog steeds herinnert. Dromen van zo’n afdaling, dromen van zo’n schans, dromen van zo’n 5.000 meter rit, dromen van zo’n ijshockeyhal. Later als ik groot ben…

Een beetje gekrabbel met gezwikte enkels op de bevroren plaatselijke plas beloofde niet veel goeds. De schans werd het ook niet… of het moet de tobbedansschans in het lokale zwembad geweest zijn. Niet veel later bleek ik een zonaanbidder te zijn. Zon, zee, zwembad en warm weer. De Olympische Zomerspelen? Lekker eten ging er ook wel in. Daar lag dus ook geen gouden carrière in het verschiet.

Maar als… als frikandellen eten een olympische sport was dan…

Vertel eens…

Sporten is gezond, maar de sportscholen gaan dicht.

Sporten is gezond, maar wedstrijden mogen niet.

Nederland staat bekend om zijn kenniseconomie, maar de scholen gaan weer op slot.

Kappers, nagelstylistes en schoonheidsspecialisten zorgen ervoor dat mensen er hygiënisch uitzien, er verzorgd uitzien en dat mensen psychisch lekker in hun vel zitten. Ook gezond zou je zeggen, maar ook zij moeten dicht.

Sterker nog, alle niet essentiële winkels gaan dicht.

Reisbewegingen en contacten moeten beperkt worden roepen ze in Den Haag, maar de benzinestations blijven open en het OV blijft rijden?

Thuiswerken is het devies, maar was het niet de thuissituatie die voor veel besmettingen zorgde?

Lockdown, december 2020

De scheids

“Klootzak, dat is geen overtreding. Voetbal is een mannensport!” of “Hé eikel, ga eens naar Specsavers!” Zomaar een paar eenvoudige opmerkingen die aan een scheidsrechter geadresseerd worden ieder weekend. Maar wat als de scheidsrechter hierop reageert met “Hé vadertje, heb je je zoon nu nog niet leren voetballen?”

Ooit vertelde een trainer mij: “Voetbal is oorlog!” Qua strijd, inzet en tactiek begrijp ik dit. Voetbal is een tactisch spelletje. Als je het spel ziet, is het prachtig. Als je het dan ook nog kan uitvoeren, is het helemaal schitterend. Ook een oorlog wordt tactisch benaderd door generaals, maar zelfs in een oorlog is er respect voor de tegenstander.

Respect, iets dat sommige ouders ontbeert. Ouders, die zelf waarschijnlijk nooit verder gekomen zijn dan Polderboys 9 op veld 8, interpreteren de uitspraak meestal anders. Voor hen is voetbal ook oorlog, maar dan op een guerrilla-achtige wijze. Vanaf minuut 1 is de scheids een soort NSB-er die vogelvrij verklaard is.

Zou het een soort onmacht zijn die over ouders neerdaalt bij het zien van 22 voetballende jongens of mannen. Onmacht over het moeten loslaten van hun jongens of onmacht over het niet kunnen beïnvloeden van het spel. Zou het een soort apengedrag zijn? Bij apen heb je alfamannetjes, die zittend op een rots ook allerlei geluiden en gebaren maken van “Kijk mij nu hier eens zitten!”

Zou het iets zijn van opgaan in de massa, hetgeen je ook ziet in voetbalstadions? Iemand roept iets vanuit een groep en denkt dan dat niemand weet wie er riep, alsof er geen camera’s zijn. Bij jeugdwedstrijden is het makkelijker! Er is altijd wel een alfa-aapje uit het publiek, die zichzelf na de wedstrijd al dan niet verbaal en al dan niet bewust verraadt.

Zouden ouders uit frustratie dit wangedrag vertonen. Frustratie ontstaan op het werk, thuis, in de maatschappij of frustratie dat hun zoon beter voetbal speelt dan zij ooit gedaan hebben? Zouden deze ouders bang zijn dat hun prinsje(s) een keer een wedstrijd verliezen?

Aan de scheidsrechter de “ondankbare” taak om het voetbalspel te leiden. Inderdaad tussen “ “, want het leiden van dit prachtige spel is leuk. Natuurlijk ziet deze spelleider niet alles, maar is dat de schuld van de scheids?

Er is één scheids, twee assistent-scheidsrechters, die bij wedstrijden lager dan de hoofdklasse senioren van de club zijn en dus nooit objectief zullen zijn, meestal 2 trainers, 22 spelers en zo’n 6 tot 10 reservespelers die allemaal beïnvloed worden door het gedrag van ouders. En dat alles op een veld van zo’n 100 bij 64 meter.

Ouders, wees blij dat er iemand is zoals een scheidsrechter. Iemand die van het voetbalspel houdt, iemand die het spel snapt, iemand die de spelregels kent en deze ook durft toe te passen, iemand die er voor zorgt dat de speler ‘s avonds gewoon weer thuis kan eten in plaats van in het ziekenhuis.

Bijna perfect…

Met een vreselijke hoofdpijn werd hij ’s ochtends wakker. Hij was een sportman. Van overmatig alcoholgebruik kon het niet zijn, want als ideale schoonzoon had hij weinig maten. Goed, af en toe snoof hij per ongeluk een lijntje talkpoeder, maar meer ook niet…

Hij was een eenling die een paar weken lang in een zogenaamd team moest functioneren. Zijn drang naar goud stond voorop, zijn voorbereiding was het belangrijkst en de rest moest zich maar aan hem aanpassen. Als iets hem niet zinde, piepte hij als een oude deur.

Eindelijk stond zijn onderdeel op het programma. Hij kon zijn land laten zien waarvoor hij jarenlang gekonkeld, gematennaaid en getraind had. Zijn marketingmachine had ervoor gezorgd dat hij in zijn thuisland medaillekandidaat nummer één was. De man die zijn resultaat zou kunnen verbleken, was al naar huis gestuurd. Wat kon er nog misgaan? 

Wat een perfecte landing… Niet meer wiebelen om je balans te houden. Gewoon in één keer stil. Perfect, … maar toch met lege handen.

Zou hij de afgelopen 24 uur niet gedacht hebben: “Waarom? … Waarom? … Waarom ben ik niet gewoon gaan zuipen met Yuri?”

Ben benieuwd…

De oersterke Volkswagen. Beroemd, berucht, verguisd… Volkswagen, het merk van die geweldige unieke auto. Bolvormig, een pruttelend geluid, herkenbaar uit duizenden… Jammer, dat er nog geen ringtoon van is.

Volkswagen, het merk van dat mooie busje. Iedereen reed er mee of rijdt er nog mee: ziekenbroeders, politieagenten, transporteurs, hippies en surfdude’s. Volkswagen, het concern dat al die andere concerns van de ondergang behoedde: Audi, Seat, Skoda…

Volkswagen, het oerdegelijke merk met al tientallen jaren diverse topmodellen in het assortiment. Volkswagen, het merk dat het nu moeilijk heeft. Maar ja… Volkswagen is Duits dus zullen ze in de laatste minuut vast wel weer terugkomen.

Of is de vergelijking tussen de autobranche en de sport niet te maken? Parallellen te over, zo lijkt het… Ooit was een geweldige Duitse wielerploeg. Vele wedstrijden werden op grootse wijze gewonnen. Vele zware heroïsche wedstrijden op de beeldbuis. Mensen zaten hele dagen gekluisterd voor hun kastje te genieten van deze roze ploeg.

Is de story van Volkswagen vergelijkbaar met de roze wielerploeg? Is het Duitse gebaseerd op een toevalligheid? Is de software vergelijkbaar met doping? Of zijn deze vergelijkingen te makkelijk?

Ben benieuwd… hoeveel Skoda’s er geweerd worden uit de Tour de France van 2016…

Wollah… voetbal

Je kent ze wel. Vroeger had je ze… en ze bestaan nog steeds.

Vroeger noemden ze zichzelf Pelé, Cruijff, Maradona of Vanenburg. Een poortje hier, een schijnbeweging daar. Op ieder veldje of pleintje had je ze… Tegenwoordig noemen ze zich Ibrah, Messi of Ronaldo. Een panna hier, een move daar. Op ieder veldje of pleintje vind je ze…

Ieder team heeft er wel één. Iedere zaterdag zie je ze op verschillende niveaus bij een jeugdvoetbalwedstrijd in de provincie. Jongens die aardig met een bal overweg kunnen… Jongens die altijd net één tegenstander te veel willen passeren… Jongens die altijd alleen zelf willen scoren… Jongens die denken dat ze in hun eentje ook wel een wedstrijd kunnen beslissen… Jongens die hun medespelers irriteren… Jongens die het publiek irriteren met hun “alleen op de wereld” voetbal… Jongens die zichzelf frustreren met hun eigen voetbalbeperkingen… Jongens die niet in een team passen… Jongens die eigenlijk helemaal niet met een team willen of kunnen voetballen… Jongens die een ietwat verkeerd zelfbeeld hebben… Jongens die blijkbaar te dom zijn om voor hun team en zichzelf het maximale uit het voetbalspel te halen…
Wollah… Wat doen deze jongens op een voetbalveld?

Rondje rond de kerk…

Een rondje rond de kerk, al dan niet vergezeld met een kermis. Zo herinneren we het. De plaatselijke koers! 
Amateurs die uit liefhebberij voor de sport vaak zo’n 100 kilometer op een middag uit de kuiten trappen. De commercie heeft hier nog niet zo hard toegeslagen. Uiteraard zijn er wel sponsors, anders bestond de ronde niet. Lokale en regionale bedrijven die het amateurpeloton een warm hart toedragen. De amateurs rijden in kleurige shirts volbehangen met… ook hier weer sponsornamen. 
Het lokale rondje rond de kerk… hoe nostalgisch ook, heeft het moeilijk. Net zoals kerken verdwijnen, zijn er ook steeds minder sponsors te vinden in deze crisistijd. De oorzaken zijn eenvoudig: ook voor bedrijven wordt alles duurder en bedrijven kunnen hun geld maar één keer uitgeven. De plaatselijke ronde heeft geen TV exposure en geen radio exposure, op de lokale piraat na. 
In sommige plaatsen heeft het lokale rondje rond de kerk een rijke historie. Ook dit rondje kent klinkende namen als Priem, Raas, Kuijper en Van der Poel die hier als prof gereden hebben. Zelfs een NK heeft zich hier rond de kerk afgespeeld. Profs rijden hier echter al jaren niet meer, maar ook de amateurronde kent klinkende namen op de oud-deelnemerslijsten, zoals de gebroeders Van de Klundert, de gebroeders De Crom, Bastiaansen en Van Elzakker. 
Bijna had deze ronde niet meer bestaan. In 2013 speelde men met de gedachte om in de wielergemeente van Nederland de stekker uit de koers te trekken vanwege een laag toeschouwersaantal en een kleine deelnemerslijst. Belachelijk gewoon! 
Op 30 augustus a.s. vindt de 76e Ronde van Hoogerheide plaats. Een koers waar opnieuw leven in geblazen is. Een koers georganiseerd door een aantal wielerliefhebbers die de benen onder hun lijf uittrappen om de ronde voort te laten bestaan. Kortom, een koers om bij te zijn!