Beren op de weg

In juli gebeurt er normaalgesproken vrij weinig is ons aangeleerd. Berichten over het warme weer, teveel regen, de Tour en Zwarte Zaterdag of heet het tegenwoordig al Drukke Zaterdag, kan iedereen inmiddels zelf schrijven. 

Tot dit jaar… van jarenlang komkommernieuws gaan we dit jaar naar nieuws dat inslaat als een bom: De West-Europeaan is in gevaar of is het de West-Europeaan is een gevaar? Onbezonnen kannibaliseert de West-Europeaan zichzelf…

Sociaal wenselijk gedrag en de #prayfor’s vliegen je om de oren. Naïef om te denken dat dat helpt. Eerst jarenlang de kerk links laten liggen om vervolgens iedereen tot gebed op te roepen. Een beetje hypocriet, niet? 

Met een goedkoop gejatte slogan “Wir schaffen das” wordt West-Europa op de rand van de afgrond geplaatst. En hoe ironisch… weer door een kanselier uit Duitsland. Het land dat zeventig jaar geleden al één Europa wilde. 

West-Europa bekend van de democratie, de handel, de vrijheid en de ongekende mogelijkheden. Dat West-Europa raakt verdeeld. De Europese politici hebben de poort opengezet. Vrijwillig? Expres? Of wellicht voor het karretje gespannen door leiders uit niet-Europese landen?

Aanslagen die door de westerse pers en politiek angstvallig van verschillende motieven worden voorzien, maar waar wel één grote gemene deler in te herkennen is. Vader Abraham zong er zo’n jaar of veertig geleden al over… Waar komen jullie toch vandaan? 

In de meeste landen is de regering met zomerreces. Mark en zijn vriendjes huppelen met een rugzak de wijde wereld door. De paden op, de lanen in… Maatregelen laten daarom nog enkele weken op zich wachten.

Een inburgeringscursusje zal de jarenlange indoctrinatie van de extremistische scholen niet uit de hoofden halen. Het leven zal veranderen. Controles zullen verscherpt worden, mensen zullen argwanender worden, mensen zullen tegenover elkaar komen te staan en… 

… de leren schooltas zal weer ingevoerd worden, want “iemand met een vol rugzakje” krijgt ineens een heel andere betekenis. 

Persoonlijk zie ik dan ook liever beren op de weg… 

Nous rêvons plus grand

Mooi, hè? We kunnen alles. We sturen bemande en onbemande raketten het heelal in. De meest vreemde planeten ontdekken we. We ontdekken of er leven is, mogelijk is of was op zo’n planeet. We ontdekken uit wat voor gassen zo’n planeet is opgebouwd. Iedere maand komen er nieuwe planeten bij. 

Met satellieten kunnen we een speld in de woestijn vinden. Met onbemande onderzeeërs kunnen we kilometers diep de oceaan in. Miljoenenjaren oude fossielen van garnalenhersenen ontdekken we. We ontdekken alles en onderzoeken alles. 

Met mobiele telefonie, computers en internet kunnen we veel. Iedereen is altijd en overal bereikbaar. Alles en iedereen heeft unieke nummers: telefoonnummers, emailadressen, IP-adressen etc. Alles en iedereen is te vinden, alles en iedereen is traceerbaar. Handig toch? 

Het mooie van het worldwide web is dat ook alle informatie en kennis te vinden is. Van vragen als in welk jaar is Feyenoord voor het laatst kampioen geworden tot verregaande chemisch technologische onderzoeken. Alles is er te vinden en op te zoeken. Je verloren of gestolen iPhone kan je via één van je andere apparaten opsporen. Via FaceTime en Skype kan je live spreken met iemand aan de andere kant van de wereld. Gewoon vanuit huis!

We hebben onbemande vliegtuigen. Deze zogenaamde drones hebben een gigantisch bereik. Je kunt er mee fotograferen en filmen met allerlei soorten high tech en minder high tech camera’s, je kan er pakketjes mee vervoeren en je kan er mee bombarderen. Altijd handig om je eigen wild voor kerst te schieten! Wat staat er op het menu deze kerst?

We bouwen dijken, bruggen en andere kunstwerken. We doen voorspellingen over de stijging van de zeewaterspiegel. We meten het gat in de ozonlaag. Alles weten we, alles kunnen we! 

Maar toch… als we alles kunnen, als alles te vinden is, als alles te traceren is… Waarom kunnen we dat groepje terroristen dan niet vinden? Of is deze vraag misschien verkeerd en moet de vraag zijn: Waarom willen we of waarom mogen we deze groep niet vinden?
Is er iets dat de gewone burger niet mag weten? Zijn er mensen, landen of bedrijven die de schone schijn dan niet op kunnen houden? Zijn er mensen, landen of bedrijven die dan gewoon keihard door het ijs zakken? Of is er een speciale groep mensen waar de gekozen wereldleiders verantwoording aan af moeten leggen? Of zijn het de leiders zelf? Wereldleiders die voor zichzelf een hoger doel nastreven? Wereldleiders die krampachtig elkaar de hand boven het hoofd houden in een bewust opgeworpen politieke mist? Is het olie, is het gas en dus dollars? 

Met de huidige technologieën is het ondenkbaar dat deze groep terroristen niet opgespoord en uitgeschakeld kan worden. Het lijkt bewust…
Maar het Westen stopt niet met dromen… We kunnen nog veel meer. 
Nous rêvons plus grand… 

Petje af

Al lopend over een bedrijvencontactbeurs zie ik een stand waar zonder enig bijgeluid mijn oog op valt. De stand, ingericht met prachtige foto’s van werkende mensen tegen een mooie wand voorzien van een oranje kader. Foto’s met werkende mensen die zich in een bepaald vakgebied hebben gespecialiseerd. Daar is over nagedacht.

Over de slogan ook! “Wegens omstandigheden beschikbaar”. Getriggerd door de werkende mensen en de tekst, kijk de stand in en zie ook een beeldscherm waarop werkende mensen te zien zijn.

Het blijkt te gaan om mensen die zich voor de tweede keer in een bepaald vak gespecialiseerd hebben. Op een gemeentelijke inspraakavond zou je met een petje op denken en tegenwoordig ook zeggen of schreeuwen: “Toe maar, twee opleidingen…! Wie betaalt dat? Had je je van te voren niet kunnen bedenken dat het werk, voortvloeiend uit je eerste studie, je niet bevalt! Mensen die zich voor de tweede keer in een bepaald vak gespecialiseerd hebben. Pfffffff!”

Mensen die zich voor de tweede keer in een bepaald vak gespecialiseerd hebben. Niet vrijwillig, niet uit gemakzucht, maar noodgedwongen! Jonge mensen die al een studie voltooid hebben. Vaak een studie op MBO-, HBO- of universitair niveau. Jonge mensen met een afgeronde studie psychologie, die noodgedwongen een leer/werk traject ingaan als supermarktmedewerker, logistiek medewerker of iets anders. Niet omdat ze dat leuk vinden, maar om toch een beetje een toekomst op te kunnen bouwen.

Jonge mensen uit toch behoorlijk ontwrichte gezinnen: een vader van ergens in de vijftig, die jarenlang gewerkt heeft als docent Engels aan het plaatselijk gymnasium, een moeder van dezelfde leeftijd die jaren gewerkt heeft als anesthesist in het lokaal hospitaal. Ouders die de studie van hun kinderen bekostigd hebben. Een studie psychologie waar dochterlief nu helaas niks mee kan. Niet in haar eigen land en niet in Nederland.

Niet omdat er geen patiënten zijn. Die zijn er waarschijnlijk meer dan genoeg, mag uit allerlei televisie- en social media beelden uit binnen- en buitenland geconcludeerd worden. Diploma’s daar draait het om in de wereld. Dochterlief had wel een diploma, meerdere zelfs. Helaas voor de dochter in kwestie worden de in haar eigen land behaalde diploma’s in Nederland lager gewaardeerd.

Ze had hele goede papieren totdat het hele gezin moest vluchten. Vluchten voor extremistische groeperingen, die het liefst hun eigen regels aan anderen opleggen en al helemaal een broertje dood hebben aan mensen die gestudeerd hebben, kennis hebben of een eigen mening hebben.

Pa en ma zullen waarschijnlijk nooit meer aan het werk komen, hun kinderen waarschijnlijk wel. Pa en ma, zichzelf helemaal wegcijferend, hebben besloten om te vluchten voor de toekomst van hun kinderen en eventuele kleinkinderen. Een moedig besluit!

De toekomst van de kinderen… die er wel ineens heel anders uitziet. In een vreemd land, een nieuwe taal, weer opnieuw beginnen, weer gaan studeren, weer gaan leren en dan maar hopen op een leuke baan… wegens omstandigheden beschikbaar.

Petje af!

Later als ik groot ben…

Ze wonen in een prachtig land. De zonnestralen schijnen door de palmbomen en veranderen de mooie witte gebouwen in een schitterend plaatje. Er heerst een prettige temperatuur. In de zomer kan het behoorlijk heet worden, maar de winters zijn aangenaam. Het land heeft een rijke historie en bezit daardoor vele monumenten uit de Oudheid die tegenwoordig dienstdoen als toeristische trekpleisters.

Alles is er geregeld. Er is een gezondheidszorg, er zijn scholen en universiteiten, er zijn winkels en kantoren, er zijn wegen, spoorwegen, havens en luchthavens. Er is import en export. De economie draait goed. Er is welvaren. Het lijkt wel een groene oase tussen al dat zand. Wat betreft de voorzieningen zou het zo een Westers land kunnen zijn.

Een land waar je zondermeer goed kunt leven. Een land waar je wilt wonen. Een land met toekomst. Een land waar je oud wilt worden. Een land waar je toekomstdromen mag hebben en een poging mag doen om deze waar te maken. Een land waar kinderen kinderen kunnen zijn.

Kinderen die in een aangename temperatuur veilig kunnen opgroeien en hun toekomstplannen kunnen maken. Kinderen die staan te popelen om volwassen te worden. Kinderen die ervan dromen om arts, advocaat, zakenman, voetballer, tennisser, vrachtwagenchauffeur, metselaar, piloot of verpleegster te worden.

Jaren gaat het goed. Vele kinderen konden hun droom waarmaken. In de geografische regio rommelde het altijd, maar deze oase bleek altijd een veilig onderkomen. Totdat de ommekeer kwam…

De ommekeer… Verkeerde personen aan het bewind of verkeerde personen die een gooi naar de macht doen en de toekomst kan er zomaar anders uitzien. Dromen zijn bedrog, zeker in sommige landen. Dromen worden weg gebombardeerd, opgeblazen of bruusk onthoofd.

Toekomstplannen kunnen de ijskast in, tenminste als er nog stroom is anders verdwijnen ze als sneeuw voor de zon. Toekomstplannen veranderen drastisch. Het enige toekomstplan wordt overleven. Een toekomstplan dat per dag of misschien wel per uur gesteld wordt.

Mensen worden bruut beroofd van hun toekomst. Ze worden beroofd van hun land, hun opleiding en een veilig leven. Velen verliezen familieleden of dreigen hen te verliezen. Ze moeten vluchten…

Zouden zij vroeger echt gedacht hebben… “Later als ik groot ben, word ik vluchteling”?

De potloodextremisten van Charlie Hebdo

Er zijn spotprenten en er zijn spotprenten. In Nederland was er ooit een begenadigd tekenaar die het tekenen van spo(r)tprenten tot kunst verheven had. Op humoristische wijze tekende hij een cartoon over echt gebeurde voorvallen in de sport: een keeper die bij een uittrap een meeuw uit de lucht schoot, een schaatser die uitgleed over vogelpoep, een hardloper die 2 meter voor de finish zijn neus op het gravel van de sintelbaan legde of een wielrenner die met zijn kont in het prikkeldraad hing. Deze prenten wekten op zijn minst een glimlach.

Er is ook een andere categorie spotprenten, die van satire. Prenten uit deze categorie zijn niet om te lachen. Ze dienen een doel, namelijk het spotten over andersdenkenden op een shockerende, beledigende en vernietigende wijze om een bevolkingsgroep met de grond gelijk te maken. Een doelbewuste agressieve aktie om te provoceren.

Charlie Hebdo, een wegkwijnend links blaadje, dat zich tot doel heeft gesteld de samenleving satirisch weer te geven. Een beeld van tekenaars, die zijn blijven hangen in hun anarchistische studentenperiode, waarin zij een schoolkrantje vulden met bizarre tekeningen, valt bijna niet te onderdruken. Een tijdschrift dat tot tweemaal toe verboden werd in Frankrijk. Een blaadje dat in 2006 een van de tijdschriften in Europa was, die de spotprenten van Mohammed, die in het Deense Jyllands-Posten controverse hadden uitgelokt, opnieuw publiceerden. De toenmalige Franse president Jacques Chirac veroordeelde deze actie als „manifeste provocatie“.

Charlie Hebdo heeft dus een verleden als provocateur. Onder de noemer satire en achter een muur van het groot gedachtegoed van de vrijheid van meningsuiting worden mensen, die een andere mening hebben dan de linkse potloodprovo’s, tot op het bot beledigd. Je kon erop wachten dat dit hardleerse libertijnse blad weer zijn vingers zou branden… en de blaren zijn enorm!

Charlie Hebdo staat voor een absolute individuele vrijheid. Nu is daar op zich niks mee, maar in de huidige samenleving bestaat er geen absolute individuele vrijheid meer. Niet alleen de multi-culturele samenleving is hier een oorzaak van, maar ook diverse nationale (grond-)wetten en Europese verdragen hebben hieraan bijgedragen. Deze wirwar aan regels en voorschriften leiden ertoe dat niemand in Europa nog weet hoe een samenleving en zeker een multi-culturele samenleving zou moeten functioneren. Teveel Europese landen willen een stempel drukken op Europa en willen hun regels en denkwijzes aan andere landen opleggen.

Door dit voorbeeld te geven is het verklaarbaar dat inwoners uit etnische minderheden, die van buiten Europa komen, ook hun identiteit terug willen zien in Europa. In een multi-cultureel Europa zou dit moeten kunnen, maar in een Europa waar nationalistische en religieuze invloeden toch regelmatig de boventoon voeren, is dit lastig. Zeker als daar ook nog eens een paar tekenaars, die publiceren onder pseudoniemen, onder het mom van humor zich ermee gaan bemoeien. Waarom publiceren ze eigenlijk onder pseudoniemen? Zijn ze bang om op straat herkend te worden?

Een reactie kon niet uitblijven. Was deze nu niet gekomen, dan was die er wel gekomen vanuit een andere groepering. Ik praat de terroristische daden absoluut niet goed. Alle vormen van extremisme zijn verwerpelijk. Wat er is gebeurd komt de multi-culturele samenleving niet ten goede. De reactie vanuit het moslim-extremisme is natuurlijk buitenproportioneel. Het is een erg primitieve reactie. Een reactie die volledig uitgebannen moet worden. Zeker volgens de Europese multi-culturele samenleving die wij proberen na te streven. Vanwege een tekening, hoe beledigend dan ook, knal je niet de tekenaar en zijn collega’s af.

Zijn de potloodextremisten van Charlie Hebdo ook strafbaar? In feite zijn zij ook een soort extremisten. Iemand die kan tekenen en met een beetje gezond verstand maakt niet moedwillig spotprenten over religie voor een blaadje dat leeft van giften. En zeker niet om alleen te beledigen en te kwetsen. Iemand die spotprenten wil tekenen en in Parijs woont, kan toch gewoon op Montmartre gaan zitten en spotprenten van toeristen tekenen?

Als juridisch leek zou je zeggen dat volgens het Nederlands Wetboek van Strafrecht (artikel 137C en 147) en de Grondwet (Artikel 6 en 7) Charlie Hebdo in Nederland zo de gevangenis in zou kunnen. Volgens artikel 10 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens mag de vrijheid van meningsuiting alleen worden beperkt als deze beperking in een democratische samenleving noodzakelijk is in het belang van: de nationale veiligheid, territoriale integriteit, openbare veiligheid en het voorkomen van wanordelijkheden en strafbare feiten. Daarnaast moet deze beperking een legitiem doel dienen. Als juridisch leek zou je zeggen, gezien dit verdrag, dat het verbazingwekkend is dat Charlie Hebdo zijn potloodpuntje nog mocht slijpen.

Vrijheid van meningsuiting is geen vrijbrief om te beledigen. Vrijheid van meningsuiting is geen vrijbrief om de samenleving in brand te zetten. Wie anderen beledigt, verliest zelf geloofwaardigheid; het onbeheerste woord of tekening schiet zijn doel voorbij. Het werkt eerder averechts.

“Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet”. Een mooie uitspraak, die door de Charlies niet in overweging is genomen.

Je ne suis pas Charlie!